Ηράκλειο Κρήτης, Κυριακή απόγευμα.
Καλοκαίρι! Αύγουστος! Διακοπές στο Ηράκλειο. Ηράκλειο Κρήτης, μην μπερδευόμαστε με το Ηράκλειο Αττικής. Πάτρια εδάφη. Λείπω πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Παρά το γεγονός ότι δε γίνεται πάντα, θέλω Πάσχα, καλοκαίρι και Χριστούγεννα να είμαι μαζί με τους δικούς μου και τους φίλους μου στο Ηράκλειο. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Άντρας, παιδί, σκυλί που δεν έχω. Σκυλί θα ήθελα πολύ, αλλά δε χωράει στο διαμέρισμα μας. Είμαι στο εξωτερικό αρκετά χρόνια, όμως δεν έχω νιώσει «σαν το σπίτι μου» σε καμία χώρα, σε καμία πόλη. Όταν ανοίγει η πόρτα από το αεροπλάνο και αντικρίζω το οικείο τοπίο στο αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης, αντικρίζω το σπίτι μου. Φέτος ήταν η μόνη χρονιά που βρεθήκαμε όλες μαζί. Οι έξι παιδικές φίλες μαζί! Η αφορμή ήταν ο γάμος μιας από τις έξι. Κάνουμε παρέα από παιδιά, αν και μεγαλώσαμε ακόμα κρατάει η παρέα γιατί αλληλοκουμπαριάσαμε, παρόλο που η απόσταση δεν μας επιτρέπει να ζούμε σε ένα μέρος όπως κάποτε.
Τώρα είμαι στο Ηράκλειο. Νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου, με τους οικείους μου.
Όλες πια έχουμε παιδιά, σκυλιά, άντρες να μας περιμένουν σπίτι. Είμαστε έξι και η καθεμία έχει πιάσει μια διαφορετική πόλη ή χώρα, αλλά δε στάθηκε εμπόδιο για να μπορέσουμε να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για εμάς. Κανονίσαμε να κάνουμε ένα bachelor, όπως ταιριάζει πριν από κάθε γάμο. Δεν είναι το bachelor ως bachelor, γιατί δεν είμαστε πια στην δεκαετία των είκοσι χωρίς υποχρεώσεις, αλλά είναι η στιγμή μας για να είμαστε όλες μαζί. Αποφασίσαμε να πάμε βόλτα με ιστιοπλοϊκό στα καταγάλανα νερά της Ντίας, να χορέψουμε στο κατάστρωμα, να πιούμε τα κρασιά μας, να βουτήξουμε από το ιστιοπλοϊκό και να προσπαθήσουμε να κάνουμε sup και οι έξι πάνω στο sup. Ακούγεται τόσο αστείο, όσο ήταν. Όλες αυτές οι στιγμές αγκαλιάστηκαν με χαμόγελα, κακαρίσματα, φωνές χαράς από τις βουτιές και έτσι πέρασαν οι τέσσερις ώρες στα κύματα, στη θάλασσα, στον ήλιο. Πέρασαν τέσσερις ώρες σα να είχαμε πάει διακοπές δέκα μέρες, όπως κάποτε.
Ο δρόμος της επιστροφής σήμαινε ένα τέλος για τις στιγμές ανεμελιάς μας. Ταυτόχρονα όμως, ήταν τόσο μαγικά που ήμασταν όλες μαζί να κοιτάμε τον ροδοπορτοκαλί ουρανό και το φως του ήλιου να βυθίζεται στην θάλασσα. Σαν ζωγραφιά. Φτάσαμε στο λιμάνι και είπαμε να πιούμε ένα ουζάκι στα γρήγορα. Λίγο ακόμα όλες μαζί.
Τι κι αν χαθήκαμε, τι κι αν μπήκε η απόσταση ανάμεσα μας. Όταν σμίγουμε, γινόμαστε πάλι σαν κάποτε, σανα μην πέρασε μια μέρα.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από την Blue Crystal.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα