Ηράκλειο Κρήτης, Κυριακή απόγευμα.
Καλοκαίρι! Αύγουστος! Διακοπές στο Ηράκλειο. Ηράκλειο Κρήτης, μην μπερδευόμαστε με το Ηράκλειο Αττικής. Πάτρια εδάφη. Λείπω πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Παρά το γεγονός ότι δε γίνεται πάντα, θέλω Πάσχα, καλοκαίρι και Χριστούγεννα να είμαι μαζί με τους δικούς μου και τους φίλους μου στο Ηράκλειο. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Άντρας, παιδί, σκυλί που δεν έχω. Σκυλί θα ήθελα πολύ, αλλά δε χωράει στο διαμέρισμα μας. Είμαι στο εξωτερικό αρκετά χρόνια, όμως δεν έχω νιώσει «σαν το σπίτι μου» σε καμία χώρα, σε καμία πόλη. Όταν ανοίγει η πόρτα από το αεροπλάνο και αντικρίζω το οικείο τοπίο στο αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης, αντικρίζω το σπίτι μου. Φέτος ήταν η μόνη χρονιά που βρεθήκαμε όλες μαζί. Οι έξι παιδικές φίλες μαζί! Η αφορμή ήταν ο γάμος μιας από τις έξι. Κάνουμε παρέα από παιδιά, αν και μεγαλώσαμε ακόμα κρατάει η παρέα γιατί αλληλοκουμπαριάσαμε, παρόλο που η απόσταση δεν μας επιτρέπει να ζούμε σε ένα μέρος όπως κάποτε.
Τώρα είμαι στο Ηράκλειο. Νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου, με τους οικείους μου.
Όλες πια έχουμε παιδιά, σκυλιά, άντρες να μας περιμένουν σπίτι. Είμαστε έξι και η καθεμία έχει πιάσει μια διαφορετική πόλη ή χώρα, αλλά δε στάθηκε εμπόδιο για να μπορέσουμε να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για εμάς. Κανονίσαμε να κάνουμε ένα bachelor, όπως ταιριάζει πριν από κάθε γάμο. Δεν είναι το bachelor ως bachelor, γιατί δεν είμαστε πια στην δεκαετία των είκοσι χωρίς υποχρεώσεις, αλλά είναι η στιγμή μας για να είμαστε όλες μαζί. Αποφασίσαμε να πάμε βόλτα με ιστιοπλοϊκό στα καταγάλανα νερά της Ντίας, να χορέψουμε στο κατάστρωμα, να πιούμε τα κρασιά μας, να βουτήξουμε από το ιστιοπλοϊκό και να προσπαθήσουμε να κάνουμε sup και οι έξι πάνω στο sup. Ακούγεται τόσο αστείο, όσο ήταν. Όλες αυτές οι στιγμές αγκαλιάστηκαν με χαμόγελα, κακαρίσματα, φωνές χαράς από τις βουτιές και έτσι πέρασαν οι τέσσερις ώρες στα κύματα, στη θάλασσα, στον ήλιο. Πέρασαν τέσσερις ώρες σα να είχαμε πάει διακοπές δέκα μέρες, όπως κάποτε.
Ο δρόμος της επιστροφής σήμαινε ένα τέλος για τις στιγμές ανεμελιάς μας. Ταυτόχρονα όμως, ήταν τόσο μαγικά που ήμασταν όλες μαζί να κοιτάμε τον ροδοπορτοκαλί ουρανό και το φως του ήλιου να βυθίζεται στην θάλασσα. Σαν ζωγραφιά. Φτάσαμε στο λιμάνι και είπαμε να πιούμε ένα ουζάκι στα γρήγορα. Λίγο ακόμα όλες μαζί.
Τι κι αν χαθήκαμε, τι κι αν μπήκε η απόσταση ανάμεσα μας. Όταν σμίγουμε, γινόμαστε πάλι σαν κάποτε, σανα μην πέρασε μια μέρα.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από την Blue Crystal.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]