Τα φοιτητικά μας χρόνια μένουν ανεξίτηλα και αυτό γιατί έχουν πλάκα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θυμάσαι για πάντα και ξεπετάγονται άξαφνα στην μνήμη σου καθώς κάνεις μια βόλτα στην Πλάκα.
Μια απο τις στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα ήταν και η μέρα που έφυγα από το πατρικό μου για να πάω στην Αθήνα, να βρω σπίτι, για να ξεκινήσω τις σπουδές μου. Παιδί της επαρχίας και όλα νέα για εμένα. Όταν είσαι δεκαοχτώ δεν φοβάσαι τίποτα και όλα φαίνονται τόσο φωτεινά. Έτσι ένιωθα εγώ τουλάχιστον. Ο μπαμπά μου είχε έρθει να με βοηθήσει με την μετακόμιση και ήταν η τελευταία μας μέρα μαζί στο νέο μου σπίτι. Ήταν εφτά το απόγευμα όταν πήρε την βαλίτσα του, τον αγκάλιασα κι έφυγε για να κατέβει στον Πειραιά να μπει στο καράβι. Ήταν Κυριακή. Ήταν το πρώτο βράδυ που έκλεισα την πόρτα κι έμεινα μόνη στο σπίτι. Σιωπή μοναξιάς.
Το επόμενο πρωί ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή. Νομίζω δεν κοιμήθηκα το βράδυ καλά. Στριφογύριζα στο σκοτάδι και λαγοκοιμόμουν. Χτύπησε το ξυπνητήρι και σηκώθηκα να ετοιμαστώ για να πάω στην σχολή. Πήγα με τα πόδια, γιατί ήταν κοντά. Μπήκα σε ένα τεράστιο αμφιθέατρο, έτσι τουλάχιστον μου φαινόταν την πρώτη μέρα. Αμφιθέατρο Χ, έτσι ονομαζόταν. Δεν ήξερα κανένα. Ήρθε μια κοπέλα, η οποία κάθισε δίπλα μου, αργότερα ήρθε ένα αγόρι και γνωριστήκαμε. Είπαμε τα βασικά, γιατί ξεκίνησε το μάθημα. Η Ανθή και ο Σωτήρης ήταν από Αθήνα. Μόλις τελείωσε το μάθημα, βγήκαμε έξω και η Ανθή μας πρότεινε να πάμε για ένα καφέ.
-Παιδιά έχω μια ιδέα! λέει η Ανθή.
-Για πες! είπαμε με το Σωτήρης ταυτόχρονα.
-Πάμε στην Πλάκα; ρωτάει η Ανθή.
-Πλάκα; ρώτησε ο Σπύρος με απορία.
-Ναι Πλάκα! είπε η Ανθή.
-Υπάρχει μέρος που λέγεται Πλάκα; ρώτησε ο Σωτήρης.
-Ναι! απαντάει η Ανθή.
-Και εγώ που δεν είμαι απο εδώ το ξέρω… Σωτήρη, δεν έχεις πάει στην Πλάκα; είπα εγώ
-Πλάκα κάνεις! λέει ο Σωτήρης με ένα βλέμμα απορίας.
-Δεν έχεις πάει ποτέ στην Πλάκα; τον ρωτάει η Ανθή
-Όχι! Μα υπάρχει μέρος που το λένε Πλάκα; συνέχιζε να αναρωτιέται ο Σωτήρης
-Πάμε Πλάκα! λέμε όλοι μαζί και φύγαμε.
Η Πλάκα έγινε το στέκι μας και έτσι χτίσαμε όλες μας τις αναμνήσεις περιφερόμενοι στα στενά της.
Ατάκα από τον Σπύρο.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα