Τα φοιτητικά μας χρόνια μένουν ανεξίτηλα και αυτό γιατί έχουν πλάκα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θυμάσαι για πάντα και ξεπετάγονται άξαφνα στην μνήμη σου καθώς κάνεις μια βόλτα στην Πλάκα.
Μια απο τις στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα ήταν και η μέρα που έφυγα από το πατρικό μου για να πάω στην Αθήνα, να βρω σπίτι, για να ξεκινήσω τις σπουδές μου. Παιδί της επαρχίας και όλα νέα για εμένα. Όταν είσαι δεκαοχτώ δεν φοβάσαι τίποτα και όλα φαίνονται τόσο φωτεινά. Έτσι ένιωθα εγώ τουλάχιστον. Ο μπαμπά μου είχε έρθει να με βοηθήσει με την μετακόμιση και ήταν η τελευταία μας μέρα μαζί στο νέο μου σπίτι. Ήταν εφτά το απόγευμα όταν πήρε την βαλίτσα του, τον αγκάλιασα κι έφυγε για να κατέβει στον Πειραιά να μπει στο καράβι. Ήταν Κυριακή. Ήταν το πρώτο βράδυ που έκλεισα την πόρτα κι έμεινα μόνη στο σπίτι. Σιωπή μοναξιάς.
Το επόμενο πρωί ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή. Νομίζω δεν κοιμήθηκα το βράδυ καλά. Στριφογύριζα στο σκοτάδι και λαγοκοιμόμουν. Χτύπησε το ξυπνητήρι και σηκώθηκα να ετοιμαστώ για να πάω στην σχολή. Πήγα με τα πόδια, γιατί ήταν κοντά. Μπήκα σε ένα τεράστιο αμφιθέατρο, έτσι τουλάχιστον μου φαινόταν την πρώτη μέρα. Αμφιθέατρο Χ, έτσι ονομαζόταν. Δεν ήξερα κανένα. Ήρθε μια κοπέλα, η οποία κάθισε δίπλα μου, αργότερα ήρθε ένα αγόρι και γνωριστήκαμε. Είπαμε τα βασικά, γιατί ξεκίνησε το μάθημα. Η Ανθή και ο Σωτήρης ήταν από Αθήνα. Μόλις τελείωσε το μάθημα, βγήκαμε έξω και η Ανθή μας πρότεινε να πάμε για ένα καφέ.
-Παιδιά έχω μια ιδέα! λέει η Ανθή.
-Για πες! είπαμε με το Σωτήρης ταυτόχρονα.
-Πάμε στην Πλάκα; ρωτάει η Ανθή.
-Πλάκα; ρώτησε ο Σπύρος με απορία.
-Ναι Πλάκα! είπε η Ανθή.
-Υπάρχει μέρος που λέγεται Πλάκα; ρώτησε ο Σωτήρης.
-Ναι! απαντάει η Ανθή.
-Και εγώ που δεν είμαι απο εδώ το ξέρω… Σωτήρη, δεν έχεις πάει στην Πλάκα; είπα εγώ
-Πλάκα κάνεις! λέει ο Σωτήρης με ένα βλέμμα απορίας.
-Δεν έχεις πάει ποτέ στην Πλάκα; τον ρωτάει η Ανθή
-Όχι! Μα υπάρχει μέρος που το λένε Πλάκα; συνέχιζε να αναρωτιέται ο Σωτήρης
-Πάμε Πλάκα! λέμε όλοι μαζί και φύγαμε.
Η Πλάκα έγινε το στέκι μας και έτσι χτίσαμε όλες μας τις αναμνήσεις περιφερόμενοι στα στενά της.
Ατάκα από τον Σπύρο.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]