Καλοκαίρι στο χωρίο.
Τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στο χωριό. Δίπλα στη θάλασσα. Δεν έχω καμία καλοκαιρινή παιδική ανάμνηση χωρίς τη θάλασσα και μακριά από το χωριό. Το πρόγραμμα κάθε μέρα ήταν σχεδόν το ίδιο. Η γιαγιά μας ξυπνούσε το πρωί κατά τις δέκα. Ποτέ δεν σηκωνόμασταν πιο νωρίς και το είχαμε συμφωνήσει, πριν τις δέκα θα ξυπνήσουμε μόνο όταν θα γίνει πόλεμος και έπρεπε να κατεβούμε στο υπόγειο να κρυφτούμε. Έτσι λέγαμε στη γιαγιά, γιατί μεγάλωσε στον πόλεμο και δεν μπορούσε να το καταλάβει διαφορετικά. Βεβαία μας ξυπνούσε κάποιες φορές για να πάμε στην εκκλησία.
-Ξυπνήστε παιδιά μου, είναι Μεγάλη Γιορτή, δεν κάνει να κοιμάστε.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν κάνει; Τι θα πάθουμε αν δε πάμε; Πάντα της κάναμε το χατίρι και παραβιάζαμε την συμφωνία μας. Χαλάλι για τη γιαγιά μας. Εγώ και η αδερφή μου είχαμε αδυναμία στη γιαγιά μας και στον παππού μας, αλλά και στα καλοκαίρια στο χωριό και στη θάλασσα. . Όλα αυτά για εμένα ήταν ένα. Πάντα ένα χαμόγελο βγαίνει κάθε φορά που τα σκέφτομαι. Όμορφες αναμνήσεις που δε θα ξεχάσω ποτέ. Στην καρδιά. Αυτό. Όλα αυτά τα είπα για να πω τι κάναμε κάθε μέρα τα καλοκαίρια στο χωριό. Ξυπνούσαμε, λοιπόν, στις δέκα, μας η γιαγιά μας έφτιαχνε το πρωινό και τρώγαμε, παράλληλα ο παππούς τσιμπολογούσε κάτι και η γιαγιά φώναζε :
-Δεν κάνει εσύ να τρως ζάχαρη!
Τρώγαμε, φεύγαμε, παιχνίδι στη θάλασσα, φαγητό το μεσημέρι και το απόγευμα μέχρι το βράδυ παιχνίδι στην πλατεία. Εκείνη η μέρα, όμως, ήταν διαφορετική, όλα έγιναν ακριβώς εκτός από το βράδυ. Είχαν κανονίσει όλα τα παιδιά του χωριού να πάνε για βραδινό μπάνιο. Εμείς το είπαμε στη γιαγιά και στον παππού, αλλά η γιαγιά δε μας άφησε και ο παππούς δεν μίλησε. Εκείνο το απόγευμα ήταν διαφορετικό, γιατί θύμωσα με τη γιαγιά μου και κρατούσα μούτρα. Ήρθε στο δωμάτιο μου.
-Γιατί μου κρατάς μούτρα;
-Γιατί δε με αφήνεις να πάω για βραδινό μπάνιο με την αδερφή μου;
-Δεν μπορώ να σας αφήσω να πάτε βραδιάτικα για μπάνιο, έχω την ευθύνη σας.
-Άμα δε με αφήσεις να πάω δε θα ξαναφάω.
-Σου εξηγώ ότι δεν γίνεται…
-Δε με νοιάζει εγώ θέλω να πάω.
-Μη ξαναφάς. Είσαι τιμωρία.
Έφυγε και έκλεισε την πόρτα. Μπήκα και εγώ και η αδερφή μου τιμωρία.Το βράδυ έφτασε κι εγώ έκλαιγα. Ο παππούς με άκουσε, χτύπησε την πόρτα, μπήκε στο δωμάτιο μου και μου είπε να πάω στο σαλόνι. Ήταν εκεί η αδερφή μου και η γιαγιά μου μαζί με τον παππού.
-Πάμε για βραδινό μπανάκι;
-Αλήθεια παππού;
-Αλήθεια! Θα πάμε και θα έρθει και η γιαγιά σου.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που πήδηξα μέχρι το ταβάνι νομίζω! Αγκάλιασα τον παππού μου και μετά την γιαγιά μου. Πήγαμε όλοι μαζί παρέα για βραδινό μπανάκι κάτω από το φεγγάρι, με όλους μας τους φίλους, με χορούς και μουσικές μέχρι να ξημερώσει. Πρώτη φορά η γιαγιά μας άφησε να κοιμηθούμε μετά τις δέκα.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Έλενα Μαραλέτου !:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα