Κυριακή πρωί, Ηλιούπολη
Κάθε Κυριακή πηγαίνω στον παππού μου. Είναι οικογενειακή παράδοση από μικρός . Κάθε Κυριακή τρώγαμε όλοι μαζί . Όταν ζούσε η γιαγιά μου πάντα ήταν έκπληξη το γλυκό. Δεν ξέραμε ποτέ τι γλυκό είχε φτιάξει, αλλά πάντα το γλυκό ήταν ξεχωριστό στα δικά μας οικογενειακά τραπέζια. Ήταν τόσο ξεχωριστό που η γιαγιά μου μας το έκανε πάντα έκπληξη. Μόνο ο παππούς μου ήξερε τι ήταν από τις μυρωδιές . Βέβαια δεν ήξερε πάντα, γιατί μπέρδευε τα αρώματα της κουζίνας. Όταν η γιαγιά μου έκανε παραλλαγές ο παππούς τα μπέρδευε. Το πρώτο θέμα στο τραπέζι ήταν :
-Γιαγιά μου, τι γλυκό έφτιαξες σήμερα;
Μόλις έμπαινα στο σπίτι, έτρεχα στην κουζίνα και η πόρτα ήταν πάντα κλειστή. Μου έλεγε να μπω μέσα στην κουζίνα και μόνο σε εμένα έλεγε τι γλυκό είχε φτιάξει. Ήταν το μυστικό μας και σε κανένα δεν το λέγαμε, μέχρι να τελειώσουν όλοι το φαγητό τους. Κανόνας.
Αναπολώ αυτές τις ανέμελες Κυριακές και μου λείπουν αυτές οι στιγμές . Ήταν τα πιο όμορφα μυστικά που κρατούσα με τη γιαγιά μου. Οι στιγμές αυτές έφυγαν, αλλά οι αναμνήσεις έμειναν και με γεμίζουν ακόμα γλυκά αρώματα, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Η κυριακάτικη συνήθεια έμεινε, όμως άλλαξε. Κάθε Κυριακή πρωί ξυπνάω, πηγαίνω στο σπίτι του παππού μου και πίνουμε παρέα τον ελληνικό μας καφέ με ένα λουκουμάκι με γεύση τριαντάφυλλο.
-Ο καφές πρέπει να πίνεται σκέτος, αλλά ένα λουκουμάκι στο τέλος σου δίνει τη γλύκα της ζωής.
Τα λουκούμια από τριαντάφυλλο πάντα ήταν σε αφθονία στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Έτσι, τ’ αγάπησα κι εγώ τα λουκούμια τριαντάφυλλο, καθώς ήταν γεμάτα αναμνήσεις. Στη στεναχώρια, στην σκανδαλιά, στη χαρά, αλλά και στις στιγμές μας με τον παππού μου πίνοντας τον ελληνικό καφέ παρέα . Έτσι και αύτη την Κυριακή, όλα ίδια και όλα στις θέση τους.
-Παππού , τι κάνεις;
-Καλά είμαι παιδί μου, δεν αλλάζει κάτι. Οι μέρες περνούν αργά, ενώ τα χρόνια γρήγορα.
Ήταν στιγμή που χρειάζεται σιωπή. Άχνιζε και μύριζε ο ελληνικός καφές, ενώ ο ήλιος μας αγκάλιαζει ένα ακόμη κυριακάτικο πρωινό στο μπαλκόνι του παππού μου.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από τον παππού του Κωνσταντίνου Καρυπίδη
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα