Κυριακή πρωί, Ηλιούπολη

Κάθε Κυριακή πηγαίνω στον παππού μου. Είναι οικογενειακή παράδοση από μικρός . Κάθε Κυριακή τρώγαμε όλοι μαζί . Όταν ζούσε η γιαγιά μου πάντα ήταν έκπληξη το γλυκό. Δεν ξέραμε ποτέ τι γλυκό είχε φτιάξει, αλλά πάντα το γλυκό ήταν ξεχωριστό στα δικά μας οικογενειακά τραπέζια. Ήταν τόσο ξεχωριστό που η γιαγιά μου μας το έκανε πάντα έκπληξη. Μόνο ο παππούς μου ήξερε τι ήταν από τις μυρωδιές . Βέβαια δεν ήξερε πάντα, γιατί μπέρδευε τα αρώματα της κουζίνας.  Όταν η γιαγιά μου έκανε παραλλαγές ο παππούς τα μπέρδευε. Το πρώτο θέμα στο τραπέζι ήταν :

-Γιαγιά μου, τι γλυκό έφτιαξες σήμερα;

Μόλις έμπαινα στο σπίτι, έτρεχα στην κουζίνα και η πόρτα ήταν πάντα κλειστή. Μου έλεγε να μπω μέσα στην κουζίνα και μόνο σε εμένα έλεγε τι γλυκό είχε φτιάξει. Ήταν το μυστικό μας και σε κανένα δεν το λέγαμε, μέχρι να τελειώσουν όλοι το φαγητό τους. Κανόνας.

Αναπολώ αυτές τις ανέμελες Κυριακές και μου λείπουν αυτές οι στιγμές . Ήταν τα πιο όμορφα μυστικά που κρατούσα με τη γιαγιά μου. Οι στιγμές αυτές έφυγαν, αλλά οι αναμνήσεις έμειναν και με γεμίζουν ακόμα γλυκά αρώματα, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Η κυριακάτικη συνήθεια έμεινε, όμως άλλαξε. Κάθε Κυριακή πρωί ξυπνάω, πηγαίνω στο σπίτι του παππού μου και πίνουμε παρέα τον ελληνικό μας καφέ με ένα λουκουμάκι με γεύση τριαντάφυλλο.

 -Ο καφές πρέπει να πίνεται σκέτος, αλλά ένα λουκουμάκι στο τέλος σου δίνει τη γλύκα της ζωής.

Τα λουκούμια από τριαντάφυλλο πάντα ήταν σε αφθονία στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού.  Έτσι, τ’ αγάπησα κι εγώ τα λουκούμια τριαντάφυλλο, καθώς ήταν γεμάτα αναμνήσεις. Στη στεναχώρια, στην σκανδαλιά, στη χαρά, αλλά και στις στιγμές μας με τον παππού μου πίνοντας τον ελληνικό καφέ παρέα . Έτσι και αύτη την Κυριακή, όλα ίδια και όλα στις θέση τους.

 -Παππού , τι κάνεις;

 -Καλά είμαι παιδί μου, δεν αλλάζει κάτι. Οι μέρες περνούν αργά, ενώ τα χρόνια γρήγορα.

Ήταν στιγμή που χρειάζεται σιωπή. Άχνιζε και μύριζε ο ελληνικός καφές, ενώ ο ήλιος μας αγκάλιαζει ένα ακόμη κυριακάτικο πρωινό στο μπαλκόνι του παππού μου.

#atakaistoria #tsatsakimaria

Ατάκα από τον παππού του Κωνσταντίνου Καρυπίδη

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου ένα σχόλιο;

Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;

  • Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]

  • Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]

  • Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017.  Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]

  • Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο  βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]