Τρίτη Απόγευμα στην Πειραιώς.
Μετακόμισα και κουρτίνες δεν έβαλα. Έφυγα από το πατρικό μου. Ήθελα να μείνω μόνη μου. Ήρθε η στιγμή. Βαψίματα, καινούργια έπιπλα, κουζινικά, γλάστρες για το μπαλκόνι όλα κομπλέ. Μπήκα. Πρώτα Χριστούγεννα σπίτι μου. Για να το γιορτάσω διοργάνωσα event στολισμού στο καινούργιο μου σπίτι. Μεγάλη ήταν η χαρά μου. Αγαπημένοι φίλοι και οικογένεια για να ξεκινήσει όμορφα και αυτή η χρονιά. Πέρασε ένας χρόνο και πολλά άλλαξαν στη ζωή μου. Σπίτι άλλαξα, δουλειά άλλαξα, συνήθειες άλλαξα, πεποιθήσεις άλλαξα, στυλ άλλαξα. Επίσης, χώρισα. Πολλά χρόνια για να χάσω και άλλα. Αλλαγές πολλές. Πέρασε άλλος ένας χρόνος και οι αλλαγές συνέχιζαν. Εγώ άλλαξα, αμάξι άλλαξα, δουλειά ίδια. Δύο χρόνια όλα άλλαζαν κι εγώ μαζί. Κουρτίνες δεν έβαλα ποτέ. Αν με ρωτήσεις γιατί, δεν έχω απάντηση. Ίσως, έψαχνα τις ιδανικές κουρτίνες. Αποφάσισα μετά από δύο χρόνια να πάμε παρέα με τη μαμά μου για κουρτίνες.
-Επιτελούς παιδί μου, πήρες απόφαση να βάλεις κουρτίνες! Γυμνό το σπίτι χωρίς κουρτίνες.
-Αχ να χαρείς μην αρχίζεις. Στις εφτά θα έρθω να σε πάρω να πάμε για κουρτίνες.
Γυρίσαμε όλη την αγορά. Πρήστηκαν τα πόδια μας και τελικά αποφασίσαμε να κάτσουμε για φαγητό σε ένα ταβερνάκι. Πηγαίναμε οικογενειακώς σε αυτό, στη Βουλής βρίσκεται. Όση ώρα ήμασταν εκεί, δε σταματήσαμε να μιλάμε για τις κουρτίνες.
-Μα παιδί μου, ήταν πανέμορφη αυτή με τα λουλούδια. Ταιριάζει με τον καναπέ σου και ήταν φανταστικό το κουρτινόξυλο στην άκρη που έχει αυτόν το μεταλλικό κρίκο…
-Μαμά δε μου άρεσαν αυτές οι μαύρες γραμμές που είχε πάνω η κουρτίνα. Άσε που το κουρτινόξυλο είναι ασημί και δεν ταιριάζει καθόλου με το σπίτι…
-Τι να σου πω παιδί μου, ιδανικό δεν υπάρχει …αλλά τώρα κατάλαβα…
-Τι κατάλαβες βρε μαμά;
-Κατάλαβα γιατί είσαι… έτσι με τους άντρες… εδώ κουρτίνες δεν μπορείς να αποφασίσεις, άντε να αποφασίσεις για άντρα!
Μας έπιασαν τα γέλια. Φάγαμε και φύγαμε. Κοιμήθηκα με αυτή τη σκέψη. Ξύπνησα και πήρα τη μαμά μου τηλέφωνο.
-Μαμά καλημέρα! Παρήγγειλα τις κουρτίνες θα έρθουν αύριο, θα έρθεις να με βοηθήσεις να τις βάλουμε;
-Ναι παιδί μου.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από την Ακριβή Σωτηροπούλου! :)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα