Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι:
«Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας».
Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή μιλούσα με την παρέα δίπλα στο μπαρ και την άλλη ήρθε ξαφνικά η Ντίνα να με συστήσει στην παρέα που κάθονται δίπλα στην τζαμαρία. Σχεδόν όλοι στο μαγαζί ήταν για τα γενέθλια της Ντίνας. Έχω ξεχαστεί εντελώς και μετά από πολύ καιρό περνάω πραγματικά καλά και απολαμβάνω την βραδιά.
Το κινητό μου είναι ξεχασμένο στην τσάντα μου και δεν έχω καμία έγνοια για να το δω. Ρωτάω την Μαρίνα που καθόταν δίπλα μου τι ώρα είναι και έχει πάει κιόλας 4. Ξημερώνει και εγώ περνάω πολύ καλά. Ανοίγω την τσάντα μου και βγάζω το κινητό μου και την ίδια στιγμή παραδίδεται το μήνυμα σου.
Αποστολέας: ΓΙΩΡΓΟΣ
Αν αναρωτηθείς ποτέ,
μέχρι που θα έφτανα
για εσένα, μέχρι το τέλος
του κόσμου και λίγο παραπέρα.
Κι αν νομίζεις πως ψεύδομαι,
ή πως υπερβάλω,
κοίταξέ με καλύτερα,
ο κόσμος μου τελείωσε
τη στιγμή που έφυγες
κι όμως στέκομαι
ακόμη εδώ, μπροστά σου
και παλεύω για εσένα.
Για μια σου λέξη,
για μια αγκαλιά,
για ένα χάδι,
για ένα φιλί,
για μια στιγμή
δίπλα σου.
Εδώ στέκομαι,
περήφανα και γλυκά
και σου απλώνω
το χέρι μου
για να κρατηθείς.
Εδώ που μ’ άφησες,
γιατί η καρδιά μου
δεν ξέχασε ποτέ,
πόσο την ζέστανες
μ’ εκείνο το φιλί σου.
Εδώ για άλλη μια μέρα,
για άλλη μια εβδομάδα,
για άλλον ένα μήνα,
για άλλη μία φορά.
Εδώ γιατί αρνούμαι
να φύγω, αν δεν είσαι
κι εσύ στο πλευρό μου.
Είμαι στο εδώ μας.
Το διάβασα και μόνο δυο λέξεις έγραψαν αυτόματα τα χέρια μου.
Αποστολέας: ΕΙΡΗΝΗ
Είμαι ήδη εκεί.
Χαιρέτησα λίγο βιαστικά την παρέα, πήρα το σακάκι μου και έφυγα. Ήξερα που είναι το εδώ μας. Πάρκαρα επί της Καλλινδρομίου. Σε είδα να κάθεσαι στην κορυφή.
Ήξερα που είναι το εδώ μας. Εκεί που γνωριστήκαμε. Ανέβηκα τρέχοντας για να σε φτάσω και σηκώθηκες να με αγκαλιάσεις.
Ξανά η ίδια αγκαλιά μας, το ίδιο φιλί και το ίδιο χάδι.
Το ίδιο μαζί σου.
Ατάκα από τον Γιώργο Κωνσταντίνου – ΨΥΧΟ-ΛΟΓΟΣ.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα