Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι:

«Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας».

Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή μιλούσα με την παρέα δίπλα στο μπαρ και την άλλη ήρθε ξαφνικά η Ντίνα να με συστήσει στην παρέα που κάθονται δίπλα στην τζαμαρία. Σχεδόν όλοι στο μαγαζί ήταν για τα γενέθλια της Ντίνας. Έχω ξεχαστεί εντελώς και μετά από πολύ καιρό περνάω πραγματικά καλά και απολαμβάνω την βραδιά.

Το κινητό μου είναι ξεχασμένο στην τσάντα μου και δεν έχω καμία έγνοια για να το δω. Ρωτάω την Μαρίνα που καθόταν δίπλα μου τι ώρα είναι και έχει πάει κιόλας 4. Ξημερώνει και εγώ περνάω πολύ καλά. Ανοίγω την τσάντα  μου και βγάζω το κινητό μου και την ίδια στιγμή παραδίδεται το μήνυμα σου.

 

Αποστολέας: ΓΙΩΡΓΟΣ

Αν αναρωτηθείς ποτέ,

μέχρι που θα έφτανα

για εσένα, μέχρι το τέλος

του κόσμου και λίγο παραπέρα.

Κι αν νομίζεις πως ψεύδομαι,

ή πως υπερβάλω,

κοίταξέ με καλύτερα,

ο κόσμος μου τελείωσε

τη στιγμή που έφυγες

κι όμως στέκομαι

ακόμη εδώ, μπροστά σου

και παλεύω για εσένα.

Για μια σου λέξη,

για μια αγκαλιά,

για ένα χάδι,

για ένα φιλί,

για μια στιγμή

δίπλα σου.

Εδώ στέκομαι,

περήφανα και γλυκά

και σου απλώνω

το χέρι μου

για να κρατηθείς.

Εδώ που μ’ άφησες,

γιατί η καρδιά μου

δεν ξέχασε ποτέ,

πόσο την ζέστανες

μ’ εκείνο το φιλί σου.

Εδώ για άλλη μια μέρα,

για άλλη μια εβδομάδα,

για άλλον ένα μήνα,

για άλλη μία φορά.

Εδώ γιατί αρνούμαι

να φύγω, αν δεν είσαι

κι εσύ στο πλευρό μου.

Είμαι στο εδώ μας.

 

Το διάβασα και μόνο δυο λέξεις έγραψαν αυτόματα τα χέρια μου.

 

Αποστολέας: ΕΙΡΗΝΗ

Είμαι ήδη εκεί.

 

Χαιρέτησα λίγο βιαστικά την παρέα, πήρα το σακάκι μου και έφυγα. Ήξερα που είναι το εδώ μας. Πάρκαρα επί της Καλλινδρομίου. Σε είδα να κάθεσαι στην κορυφή.

Ήξερα που είναι το εδώ μας. Εκεί που γνωριστήκαμε. Ανέβηκα τρέχοντας για να σε φτάσω και σηκώθηκες να με αγκαλιάσεις.

Ξανά η ίδια αγκαλιά μας, το ίδιο φιλί και το ίδιο χάδι.

Το ίδιο μαζί σου.

Ατάκα από τον Γιώργο Κωνσταντίνου – ΨΥΧΟ-ΛΟΓΟΣ.

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου ένα σχόλιο;

Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;

  • Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε

  • Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017.  Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους

  • Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο  βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι

  • Τα φοιτητικά μας χρόνια μένουν ανεξίτηλα και αυτό γιατί έχουν πλάκα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θυμάσαι για πάντα και ξεπετάγονται άξαφνα στην μνήμη σου καθώς κάνεις μια βόλτα στην Πλάκα. Μια απο τις στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα ήταν και η μέρα που έφυγα από το πατρικό μου για να πάω στην Αθήνα,