Σάββατο απόγευμα στο Βουκουρέστι.
Πάσχα στην Ελλάδα; Όχι φέτος!
Αποφασίσαμε φέτος να κάνουμε κάτι διαφορετικό φέτος. Να κάνουμε Ανάσταση εκτός Ελλάδας. Βουκουρέστι βόλεψε, Βουκουρέστι μας πρότειναν, Βουκουρέστι πήγαμε τελικά.
Είχαν όλα τον ήχο και την αίσθηση του ελληνικού Πάσχα σε διαφορετική γλώσσα. Ο Επιτάφιος, η Ανάσταση, η κατάνυξη σε ένα Πάσχα που δεν είναι στη γλώσσα σου μέσα σε μια εκκλησία, η οποία από το μεσαίωνα αγκαλιάζει τους ντόπιους και τώρα αγκαλιάζει εσένα. Είναι διαφορετικό να βλέπεις τη συνηθισμένη σου στιγμή του Πάσχα σε άλλο έργο, λες και είσαι στο σινεμά!
Αποφασίσαμε να πάμε μια εκδρομή στο εξοχικό του Βασιλιά, στο δεύτερο παλάτι του. Είναι ωραία αίσθηση να μπορείς να μπεις σε ένα νεκρό σπίτι που έγινε μουσείο και να αναρωτιέσαι πως ήταν παλιά που βασιλιάδες γυρνούσαν μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Εδώ ήταν τη ζωή του, εδώ που εσύ πατάς και δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα, εδώ ήταν που περπατούσε και ζούσε τη κάθε του μέρα. Να βλέπεις τα σερβίτσια τους, τα πιάτα τους, τα σαλόνια τους, τα υπνοδωμάτια τους και την κουζίνα τους. ‘Ολο το παλάτι γυρίσαμε. Σταματήσαμε στην αυλή να βγάλουμε τις φωτογραφίες για να φαίνεται η φάτσα μας από κάθε γωνιά με άλλο σημείο του παλατιού σε κάθε πόζα. Βγάλαμε ότι πιθανή φωτογραφία και βίντεο μπορούσαμε και αρχίσαμε να βαδίζουμε προς την έξοδο.
-Ωραία τα αξιοθέατα ε; λέει η Ανθή.
-Ε! Καλά δεν είναι η Βερσαλλίες! λέει Mύρα.
-Δε το έπιασες το υπονοούμενο γλυκιά μου ε; λέω εγώ.
-Σαν τις Βερσαλλίες δεν έχει! λέει ξανά η Μύρα.
-Λάθος ατάκα αγαπημένη μου! Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!
Γελάμε φωναχτά και γυρίζει η παρέα μπροστά και με κοιτάει.
-Τι εννοείς ρε Ανθή; λέει η Σεμίνα.
-Έχουμε δει πολλά αξιοθέατα στο Βουκουρέστι; λέει η Ανθή.
-Πάλι δεν καταλαβαίνω!
-Παιδί μου κοίτα μπροστά μας! Αξιοθέατα πολλά! λέει η Ανθή.
Η Σεμίνα στρέφεται στο παλάτι το κοιτάει απ’ έξω ξανά και ξανά και προσπαθεί να καταλάβει τι εννοεί η Ανθή.
-Ανθή, δες παιδάκι μου μπροστά τα αξιοθέατα.
-Ποια εννοείς;
-Τα παιδιά από μπροστά!
Η φωνή μου ήταν λίγο πιο δυνατή απ’ όσο έπρεπε, αλλά να προσπαθώ να εξηγήσω στη Σεμίνα και να μην καταλαβαίνει.
Η Παυλίνα είχε προχωρήσει πιο μπροστά από την ανδροπαρέα μόνη της.
Γυρίζουν εκείνη την ώρα όλα τα αξιοθέατα που είχαν ακούσει όλη την κουβέντα και μας λένε:
-Γεια σας κορίτσια!
Η Ανθή έχει σοκαριστεί και δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.
-‘Ελληνες ε; ρωτάω εγώ μήπως και αλλάξουμε λίγο συζήτηση και ξεχαστεί το θέμα.
-Έλληνες…ήρθαμε να κάνουμε τα αξιοθέατα!
Αρχίζουμε να γελάμε όλοι μαζί. Η Ανθή προσπάθησε να μην κοκκινίσει πολύ αλλά δεν τα κατάφερε.
-Ωχ! Παιδιά σόρρυ! λέει Ανθή.
-Αξιοθέατα μας είπες! Τιμή μας!
-Δεν κατάλαβα ότι είστε Έλληνες!
-Do not worry make a story!
Κάπως έτσι η ατμόσφαιρα έγινε πιο χαλαρή και καταλήξαμε να πίνουμε όλοι μαζί καφέ σε ένα γραφικό καστράκι στην είσοδο του παλατιού.
Κάπως έτσι γράφονται οι ιστορίες. Κοίτα να δεις!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Ανδριάνα Παύλου!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα