Κυριακή μεσημέρι στη Πάτρα.
-Ρε παιδιά, πόσα χρόνια ερχόμαστε σε αυτό το καφέ;
-Ρε αλήθεια δε θυμάμαι…
-Παίζει να ήταν η πρώτη φορά που βγήκα «μόνος» για καφέ!
-Ρε αλήθεια τώρα; Ερχόμαστε πάντα δηλαδή εδώ;
-Nαι σου λέω!
-Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είπα στη μάνα μου «Μάνα, μετά την παρέλαση θα πάμε με τα παιδιά για καφέ!»
-Και είπε ναι με τη μια;
-Όχι ρε! Άρχισαν οι ερωτήσεις φουλ! « Ποιοι θα είστε; Οι γονείς του Κώστα και του Νίκου συμφώνησαν; Θα πάρω τηλέφωνο τους γονείς τους να ξέρεις! Μη μου λες ψέματα!»
-Εννοείται! Νομίζω και η δικιά μου τα ίδια έλεγε!
-Και εμένα ρε …Ευτυχώς πετάχτηκε εμένα ο πατέρας μου από το σαλόνι και είπε « Το παιδί θα πάει για καφέ με τους φίλους τους μετά την παρέλαση!» , τον είχα δασκαλέψει βέβαια!
Γελάνε.
-Κυριολεκτικάτο έχουμε χτίσει το καφέ! Πόσες ανακαινίσεις έχουμε ζήσει, ευτυχώς το όνομα μένει το ίδιο.
«Ρόδον»
Λένε όλοι μαζί με μια φωνή. Γελάνε.
-Μου φαίνεται τόσο μακριά η «πρώτη φορά καφέ» στο τότε…
-Είναι μακριά, αλλά τα θυμάσαι όλα, τι είπε η μάνα σου, τι είπε ο πατέρας σου, πως ήταν που βγήκες πρώτη φορά χωρίς τους γονείς…
-Ναι ρε όλα… Πες και άλλα να τα μπήξουμε…κλαψ κλαψ!
-Άντε ρε βλάκα!
-Ρε πως περνάει έτσι η ζωή…
-Ρε πόσο έχουμε μεγαλώσει;
-Ρε πάτε καλά;
-Τι σας έχει πιάσει και αρχίσατε τα φιλοσοφικά;
-Τι είναι ζωή; Τι είναι ο θάνατος; Γιατί ζώ; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Κλαψ κλαψ!
-Ρε μη κοροϊδεύεις!
-Ρε πας καλά που θα αναλύσουμε το νόημα της ζωής εδώ;
-Γιατί να μην;
-Γιατί έτσι…Μαλα….
-Άντε ρε! Ξεκόλλα! Πες τι έγινε με την Ανθή! Αυτό είναι το νόημα της ζωής!
-Ναι ρε, αυτό είναι να είμαστε καλά και να περνάμε καλά!
-Άλλα λόγια να… αγαπιόμαστε!
-Να αγαπιόμαστε μάλιστα!
-Ρε βγήκαμε για ποτό με την Ανθή χτες το βράδυ και ήταν όλα μαγικά! Μου αρέσει ρε, μου αρέσει πολύ!
-Μπράβο ρε μαλάκα! Μπράβο ρε!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Πανάγος Σπυρόπουλος!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα