Κυριακή μεσημέρι στη Πάτρα.

-Ρε παιδιά, πόσα χρόνια ερχόμαστε σε αυτό το καφέ;

-Ρε αλήθεια δε θυμάμαι…

-Παίζει να ήταν η πρώτη φορά που βγήκα «μόνος» για καφέ!

-Ρε αλήθεια τώρα; Ερχόμαστε πάντα δηλαδή εδώ;

-Nαι σου λέω!

-Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είπα στη μάνα μου «Μάνα, μετά την παρέλαση θα πάμε με τα παιδιά για καφέ!»

-Και είπε ναι με τη μια;

-Όχι ρε! Άρχισαν οι ερωτήσεις φουλ! « Ποιοι θα είστε; Οι γονείς του Κώστα και του Νίκου συμφώνησαν; Θα πάρω τηλέφωνο τους γονείς τους να ξέρεις! Μη μου λες ψέματα!»

-Εννοείται! Νομίζω και η δικιά μου τα ίδια έλεγε!

-Και εμένα ρε …Ευτυχώς πετάχτηκε εμένα ο πατέρας μου από το σαλόνι και είπε « Το παιδί θα πάει για καφέ με τους φίλους τους μετά την παρέλαση!» , τον είχα δασκαλέψει βέβαια!

Γελάνε.

-Κυριολεκτικάτο έχουμε χτίσει το καφέ! Πόσες ανακαινίσεις έχουμε ζήσει, ευτυχώς το όνομα μένει το ίδιο.

«Ρόδον»

Λένε όλοι μαζί με μια φωνή. Γελάνε.

-Μου φαίνεται τόσο μακριά η «πρώτη φορά καφέ»  στο τότε…

-Είναι μακριά, αλλά τα θυμάσαι όλα, τι είπε η μάνα σου, τι είπε ο πατέρας σου, πως ήταν που βγήκες πρώτη φορά χωρίς τους γονείς…

-Ναι ρε όλα… Πες και άλλα να τα μπήξουμε…κλαψ κλαψ!

-Άντε ρε βλάκα!

-Ρε πως περνάει έτσι η ζωή…

-Ρε πόσο έχουμε μεγαλώσει;

-Ρε πάτε καλά;

-Τι σας έχει πιάσει και αρχίσατε τα φιλοσοφικά;

-Τι είναι ζωή; Τι είναι ο θάνατος; Γιατί ζώ; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Κλαψ κλαψ!

-Ρε μη κοροϊδεύεις!

-Ρε πας καλά που θα αναλύσουμε το νόημα της ζωής εδώ;

-Γιατί να μην;

-Γιατί έτσι…Μαλα….

-Άντε ρε! Ξεκόλλα! Πες τι έγινε με την Ανθή! Αυτό είναι το νόημα της ζωής!

-Ναι ρε, αυτό είναι να είμαστε καλά και να περνάμε καλά!

-Άλλα λόγια να… αγαπιόμαστε!

-Να αγαπιόμαστε μάλιστα!

-Ρε βγήκαμε για ποτό με την Ανθή χτες το βράδυ και ήταν όλα μαγικά! Μου αρέσει ρε, μου αρέσει πολύ!

-Μπράβο ρε μαλάκα! Μπράβο ρε!

Μαρία Τσατσάκη

#atakaistoria #tsatsakimaria

Ατάκα από Πανάγος Σπυρόπουλος!:)

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου ένα σχόλιο;

Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;

  • Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή

  • Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε

  • Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017.  Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους

  • Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο  βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι