Σάββατο βράδυ στην Αργυρούπολη.
-Νομίζω από κάπου σε ξέρω…
-Εγώ νομίζω πως όχι, αλλά θα ήθελα να σε γνωρίσω…
-Είσαι σίγουρη;
-Ναι…θα σε θυμόμουν!
-Τόσο καλή μνήμη;
-Ναι… δεν ξεχνάω ποτέ !
-Ποτέ;
-Ναι ποτέ!
-Τότε ξέχασες ότι τον προηγούμενο μήνα είχες έρθει εδώ, αλλά εγώ ήμουν στη θέση του DJκαι όχι εδώ στο μπαρ για ποτό…
-Μμμμ…
-Δε με πρόσεξες γι’ αυτό δε με θυμάσαι…αλλιώς δε θα με ξεχνούσες!
-Σωστά…αν και νιώθω λίγο άσχημα…
-Που δε με πρόσεξες;
-Ε ναι…
-Ήσουν πολύ απασχολημένη με χορό και τις φίλες σου…δεν ήταν δυνατόν να με προσέξεις…
-Η αλήθεια είναι ότι χορεύαμε ασταμάτητα…
-Το θυμάμαι!
-Μπορεί να μη σε πρόσεξα, αλλά η μουσική σου με στιγμάτισε…ήταν από τις ομορφότερες βραδιές γενεθλίων μου…να ξέρεις!
-Χαίρομαι που τα 30 σου έκλεισαν με τις δικές μου μουσικές!
-Και εγώ χαίρομαι! Παυλίνα!
-Γιώργος, χάρηκα!
-Τώρα που σε γνώρισα δεν….
-Δεν θα σε ξεχάσω! Μη λες μεγάλες κουβέντες!
-Αφού σου είπα δεν ξεχνάω ποτέ!
-Έγινε!
Ακούγεται το τραγούδι «Αχ μελισσούλα, μελισσάκι!»
-Παυλίνα, νομίζω ότι αυτό το τραγούδι το χόρεψες παραπάνω από μια φορά εκείνο το βράδυ!
-Που το θυμάσαι;
-Ούτε εγώ ξεχνάω εύκολα!
-Είναι το αγαπημένο μου και είναι το τραγούδι με τις φίλες μου, που πάντα μας θυμίζει όμορφες στιγμές από το σχολείο μέχρι τώρα!
Ο Γιώργος σηκώνει την Παυλίνα και αρχίζουν να χορεύουν.
-Ευχαριστώ για το χορό!
-Και εμένα μου αρέσει αυτό το τραγούδι!
-Ωραία! Να ένα κοινό σημείο!
Ο Γιώργος χαμογελάει.
-Παυλίνα, πέρασε η ώρα πάμε να φάμε κάτι πριν…
-Πριν ξημερώσει…
-Πήγε κιόλας 5!
-Σα νερό πέρασε η ώρα!
-Αυτή είναι η αλήθεια!
Ο Γιώργος και η Παυλίνα φεύγουν από το μαγαζί και κάθονται στο διπλανό μεταμεσονύχτιο καφέ για κρέπα. Περιμένουν την παραγγελία και κάθονται στο πάσο του μαγαζιού που βλέπει στο δρόμο. Η Παυλίνα θέλει μιλήσει.
-Για πες…
-Τι να πω;
-Αγαπημένο φαγητό;
-Παστίτσιο, τι άλλο;
-Πολλά άλλα!
-Δηλαδή;
-Μακαρόνια με κιμά…
-Παρεμφερές!
-Ναι, αλλά όχι το ίδιο!
-Παστίτσιο γιατί;
-Γιατί βαριέμαι να το φτιάξω μόνος μου και όταν μου το φτιάχνει η μάνα μου είναι μόνο για εμένα!
Γελάνε.
-Παστίτσιο λοιπόν!
-Ναι! Εσύ μαγειρεύεις;
-Ναι, αλλά τα πολύ βασικά! Έβαλες ψηλά τον πήχη με το παστίτσιο!
Γελάνε και ο Γιώργος φιλάει τη Παυλίνα.
-Και τώρα που δεν ξέρω να κάνω παστίτσιο; Α!Ρε Μάνα του Γιώργου!
Γελάνε.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Γιώργο!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα