Σάββατο βράδυ στην Αργυρούπολη.
-Νομίζω από κάπου σε ξέρω…
-Εγώ νομίζω πως όχι, αλλά θα ήθελα να σε γνωρίσω…
-Είσαι σίγουρη;
-Ναι…θα σε θυμόμουν!
-Τόσο καλή μνήμη;
-Ναι… δεν ξεχνάω ποτέ !
-Ποτέ;
-Ναι ποτέ!
-Τότε ξέχασες ότι τον προηγούμενο μήνα είχες έρθει εδώ, αλλά εγώ ήμουν στη θέση του DJκαι όχι εδώ στο μπαρ για ποτό…
-Μμμμ…
-Δε με πρόσεξες γι’ αυτό δε με θυμάσαι…αλλιώς δε θα με ξεχνούσες!
-Σωστά…αν και νιώθω λίγο άσχημα…
-Που δε με πρόσεξες;
-Ε ναι…
-Ήσουν πολύ απασχολημένη με χορό και τις φίλες σου…δεν ήταν δυνατόν να με προσέξεις…
-Η αλήθεια είναι ότι χορεύαμε ασταμάτητα…
-Το θυμάμαι!
-Μπορεί να μη σε πρόσεξα, αλλά η μουσική σου με στιγμάτισε…ήταν από τις ομορφότερες βραδιές γενεθλίων μου…να ξέρεις!
-Χαίρομαι που τα 30 σου έκλεισαν με τις δικές μου μουσικές!
-Και εγώ χαίρομαι! Παυλίνα!
-Γιώργος, χάρηκα!
-Τώρα που σε γνώρισα δεν….
-Δεν θα σε ξεχάσω! Μη λες μεγάλες κουβέντες!
-Αφού σου είπα δεν ξεχνάω ποτέ!
-Έγινε!
Ακούγεται το τραγούδι «Αχ μελισσούλα, μελισσάκι!»
-Παυλίνα, νομίζω ότι αυτό το τραγούδι το χόρεψες παραπάνω από μια φορά εκείνο το βράδυ!
-Που το θυμάσαι;
-Ούτε εγώ ξεχνάω εύκολα!
-Είναι το αγαπημένο μου και είναι το τραγούδι με τις φίλες μου, που πάντα μας θυμίζει όμορφες στιγμές από το σχολείο μέχρι τώρα!
Ο Γιώργος σηκώνει την Παυλίνα και αρχίζουν να χορεύουν.
-Ευχαριστώ για το χορό!
-Και εμένα μου αρέσει αυτό το τραγούδι!
-Ωραία! Να ένα κοινό σημείο!
Ο Γιώργος χαμογελάει.
-Παυλίνα, πέρασε η ώρα πάμε να φάμε κάτι πριν…
-Πριν ξημερώσει…
-Πήγε κιόλας 5!
-Σα νερό πέρασε η ώρα!
-Αυτή είναι η αλήθεια!
Ο Γιώργος και η Παυλίνα φεύγουν από το μαγαζί και κάθονται στο διπλανό μεταμεσονύχτιο καφέ για κρέπα. Περιμένουν την παραγγελία και κάθονται στο πάσο του μαγαζιού που βλέπει στο δρόμο. Η Παυλίνα θέλει μιλήσει.
-Για πες…
-Τι να πω;
-Αγαπημένο φαγητό;
-Παστίτσιο, τι άλλο;
-Πολλά άλλα!
-Δηλαδή;
-Μακαρόνια με κιμά…
-Παρεμφερές!
-Ναι, αλλά όχι το ίδιο!
-Παστίτσιο γιατί;
-Γιατί βαριέμαι να το φτιάξω μόνος μου και όταν μου το φτιάχνει η μάνα μου είναι μόνο για εμένα!
Γελάνε.
-Παστίτσιο λοιπόν!
-Ναι! Εσύ μαγειρεύεις;
-Ναι, αλλά τα πολύ βασικά! Έβαλες ψηλά τον πήχη με το παστίτσιο!
Γελάνε και ο Γιώργος φιλάει τη Παυλίνα.
-Και τώρα που δεν ξέρω να κάνω παστίτσιο; Α!Ρε Μάνα του Γιώργου!
Γελάνε.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Γιώργο!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι