Κυριακή πρωί, Λαγονήσι.
Μια Κυριακή μεσημέρι του Αυγούστου μου είχες πει:
-Είμαι εκεί, κι ας είμαι μακριά, θα με βρεις αν με ψάξεις, αρκεί να ακολουθήσεις τα βήματα στην άμμο.
– Πάντα αυτά θα ακολουθώ όσο μακριά και αν είσαι, γιατί σε έχω μέσα μου. Κομμάτι της ψυχής μου είσαι.
Αυτό είχα πει εγώ εκείνο το μεσημέρι του Αυγούστου στην αγαπημένη μας παραλία στο Λαγονήσι. Χωρίσαμε χτες το βράδυ. Ήμασταν δύο χρόνια μαζί. Έφυγε για σπουδές στην Αμερική, παίρνοντας μαζί του και τα δύο χρόνια μας.. Ο πρώτος έρωτας. Έρωτας με όλα τα μαγικά του. Μαζί παλεύαμε τα πάντα. Το καλοκαίρι ήταν το καλύτερο. Τελειώσαμε τις πανελλήνιες και ότι δεν είχαμε ζήσει το ζήσαμε μέσα σε τρεις μήνες. Εγώ πέρασα στην Αθήνα και ήξερα ότι τον Οκτώβριο θα φύγει για Αμερική. Πολλά τα μίλια και άγνωστη η επιστροφή. Όσο και αν πονάς ξέρεις μέσα σου ότι αυτό είναι το πιο σωστό. 30 Σεπτεμβρίου θα τέλειωναν όλα. Έφτασε Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου και όλα τέλειωσαν. Κυριακή πρωί. Δεν κοιμήθηκα, πήρα το αμάξι και πήγα στην αγαπημένη μας παραλία στο Λαγονήσι. Ευτυχώς δεν ήταν κανείς και έκλαψα χωρίς ντροπή. Ξύπνησαν όλες οι μνήμες. Ξύπνησαν τα λόγια σου.
«Είμαι εκεί, κι ας είμαι μακριά, θα με βρεις αν με ψάξεις, αρκεί να ακολουθήσεις τα βήματα στην άμμο.»
Περπάτησα, μα χάθηκαν τα βήματα.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Μάρθα, Σε ευχαριστώ πολύ για την ατάκα!
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα