Πέμπτη βράδυ, Γκύζη.
Ξέρεις ότι πάντα μου αρέσει να βάζω χρόνο και τόπο.
Ξέρεις τι μου αρέσει και τι όχι.
Δεν ξέρω πως να σε πω.
Αγάπη μου σε έλεγα. Ακόμα έτσι σε λέω μέσα μου.
Αναρωτιέμαι γιατί έπαψε αυτή η φράση να σε αγγίζει και να μιλάει στην ψυχή σου όπως άλλοτε.
Δεκέμβριο γνωριστήκαμε. Δεκέμβριο χωρίσαμε. Η επέτειος στα δύο χρόνια ήταν και ο τελικός χωρισμός. Τσακωνόμασταν μα τα βρίσκαμε πάντα. Όμως, έφτασε η στιγμή που οι φωνές μας σκότωσαν την καρδιά και χωρίσαμε.
Κλείνω τα μάτια και σε σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια και ζωντανεύουν οι μαζί μας στιγμές. Εκείνα τα πρωινά με το καλημέρα. Εκείνα τα βράδια στον καναπέ. Εκείνα τα μεθύσια με τα τραγούδια και τους χορούς στο δρόμο. Εκείνο το βράδυ στο τμήμα που μου έσπασαν το αμάξι. Εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο που σε έσπασαν στο ξύλο. Εκείνα τα μεσημέρια του Σαββάτου με μουσική και χορούς. Εκείνα τα βράδια της Παρασκευής που τραγουδούσαμε καραόκε και μας έφεραν την αστυνομία. Εκείνο το απόγευμα στη θάλασσα με το ηλιοβασίλεμα αγκαλιά. Εκείνες οι χειμερινές και οι καλοκαιρινές διακοπές. Εκείνα τα ξενύχτια. Εκείνα τα πάρτι. Εκείνες οι παρέες με γέλια και χαβαλέ. Εκείνες οι στιγμές στην αγκαλιά σου. Εκεί τότε. Κάποτε. Μαζί. Εκείνο το πρωί, εκείνο το μεσημέρι, το απόγευμα και το βράδυ, τόσο άδειο χωρίς εσένα πια. Όλα ήταν, μα τώρα δεν είναι.
Έχει περάσει ένα χρόνος. Επέτειος χωρισμού. Μου λείπεις. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Αυτά τα Χριστούγεννα δε θα ζητήσω δώρο. Μόνο να μπορέσω να σε δω ξανά. Μακάρι.
Έγραψα το γράμμα. Το άφησα στο σπίτι σου. Αύριο είναι Χριστούγεννα.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Άννα, Σε ευχαριστώ πολύ για την ατάκα!
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα