Πέμπτη βράδυ, Γκύζη.
Ξέρεις ότι πάντα μου αρέσει να βάζω χρόνο και τόπο.
Ξέρεις τι μου αρέσει και τι όχι.
Δεν ξέρω πως να σε πω.
Αγάπη μου σε έλεγα. Ακόμα έτσι σε λέω μέσα μου.
Αναρωτιέμαι γιατί έπαψε αυτή η φράση να σε αγγίζει και να μιλάει στην ψυχή σου όπως άλλοτε.
Δεκέμβριο γνωριστήκαμε. Δεκέμβριο χωρίσαμε. Η επέτειος στα δύο χρόνια ήταν και ο τελικός χωρισμός. Τσακωνόμασταν μα τα βρίσκαμε πάντα. Όμως, έφτασε η στιγμή που οι φωνές μας σκότωσαν την καρδιά και χωρίσαμε.
Κλείνω τα μάτια και σε σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια και ζωντανεύουν οι μαζί μας στιγμές. Εκείνα τα πρωινά με το καλημέρα. Εκείνα τα βράδια στον καναπέ. Εκείνα τα μεθύσια με τα τραγούδια και τους χορούς στο δρόμο. Εκείνο το βράδυ στο τμήμα που μου έσπασαν το αμάξι. Εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο που σε έσπασαν στο ξύλο. Εκείνα τα μεσημέρια του Σαββάτου με μουσική και χορούς. Εκείνα τα βράδια της Παρασκευής που τραγουδούσαμε καραόκε και μας έφεραν την αστυνομία. Εκείνο το απόγευμα στη θάλασσα με το ηλιοβασίλεμα αγκαλιά. Εκείνες οι χειμερινές και οι καλοκαιρινές διακοπές. Εκείνα τα ξενύχτια. Εκείνα τα πάρτι. Εκείνες οι παρέες με γέλια και χαβαλέ. Εκείνες οι στιγμές στην αγκαλιά σου. Εκεί τότε. Κάποτε. Μαζί. Εκείνο το πρωί, εκείνο το μεσημέρι, το απόγευμα και το βράδυ, τόσο άδειο χωρίς εσένα πια. Όλα ήταν, μα τώρα δεν είναι.
Έχει περάσει ένα χρόνος. Επέτειος χωρισμού. Μου λείπεις. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Αυτά τα Χριστούγεννα δε θα ζητήσω δώρο. Μόνο να μπορέσω να σε δω ξανά. Μακάρι.
Έγραψα το γράμμα. Το άφησα στο σπίτι σου. Αύριο είναι Χριστούγεννα.
#atakaistoria #tsatsakimaria
Άννα, Σε ευχαριστώ πολύ για την ατάκα!
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι