Πέμπτη βράδυ στο Μετς.
Είναι Πέμπτη και έχει πάει 00.00.
Δεν ακούγεται τίποτα.
Η σιγή της νύχτας έχει άλλη χάρη.
Μου αρέσουν πολύ αυτές οι στιγμές.
Έπεσε στα χέρια μου μια όμορφη ιστορία.
Όμορφα πράγματα διάβασα τώρα.
Eεεε…πριν λίγο δηλαδή!
Μα τότε ήταν τώρα..!
Τι λες;
Αφού τώρα είναι τώρα, πως μπορεί και τότε να ήταν τώρα;
Κι όμως θα ορκιζόμουν πως … να… αλήθεια, τώρα ήταν!
Λες και το τώρα υπάρχει, μα την ακριβώς επόμενη στιγμή εξαφανίζεται και δεν υπάρχει!
Περίεργα πράματα… δε νομίζεις;
Σκέφτομαι πως αυτό που λέμε ζωή, μπορεί να είναι μια τεράστια αγορά.
Μια αγορά, στην οποία πουλάς “τώρα” κι αγοράζεις εμπειρία κι αναμνήσεις.
Από σένα εξαρτάται πόσο ακριβά θα πουλήσεις τη στιγμή σου.
Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις τυχαία.
Πάντα μου αρέσει να γράφω σκόρπιες σκέψεις. Πολλές φορές όταν τις διαβάζω την επόμενη μέρα, μου φαίνεται ότι δεν έχουν καμία σημασία. Παρ’ όλα αυτά, εγώ την ώρα που τις γράφω είναι σαν αγγίζω ένα κομμάτι της ψυχής μου. Στιγμιαία. Μάλλον επειδή είναι στιγμιαία δεν έχουν καμία σημασία την επόμενη μέρα.
Έχει σημασία;
Αναρωτιέμαι ξανά γιατί γράφω σκόρπιες σκέψεις. Θα απαντήσω αύριο, αν έχει σημασία. Γελάω μόνος μου και με αυτά που λέω, δηλαδή με αυτά που γράφω. Γράφω δίχως σκοπό και αυτό με απελευθερώνει.
Πάντα κλείνω τις σκόρπιες μου σκέψεις.
Με εκτίμηση,
Πέτρος
Τώρα λέω να κλείσω.
Με εκτίμηση στην στιγμή.
Πέτρος
«34ετών νέος τότε και τώρα «λέμε τώρα…»
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Πέτρο Δουμπιώτη!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα