Τετάρτη βράδυ στη Θεσσαλονίκη
Καθημερινή δε βγαίνουμε, μα σήμερα ήταν εξαίρεση. Είχα γενέθλια και δύσκολη μέρα στη δουλειά. Αύριο αργία. Έπρεπε να βγούμε. Πήγαμε για φαγητό και μετά για ένα πρώτο χαλαρό ποτό. Ξεκινήσαμε τα σφηνάκια και το πρώτο χαλαρό ποτό έφτασε στο όγδοο ποτό. Με χαλάρωσε και από ότι μου είπαν – γιατί εγώ δε θυμάμαι- άρχισα να χορεύω μόνος μου στη μέση του μαγαζιού, να τραγουδάω φωνάζοντας.
-Χορέψτε άνθρωποι! Χορέψτε!
Δε χόρευε κανείς άλλος απ’ ότι μου είπαν. Πέρασε η ώρα και με σταμάτησαν στο δέκατο ποτό μαζί με τα σφηνάκια. Ήταν πέντε το πρωί και είπαμε να φύγουμε. Βασικά ο Αντώνης και ο Παύλος είπανε να φύγουμε, εγώ φώναζα:
-Ρε καθίστε εδώ! Εδώ είναι η ζωή ποτά και χορός.
-Μίλτο, πάμε ρε να φύγουμε σιγά σιγά!
-Ούτε κατά διάνοια, πάνε εσύ και έρχομαι και εγώ…
Έτσι μου είπαν ότι απάντησα.
-Αντώνη εγώ φεύγω!
-Ρε Παύλο κάτσε να μαζέψουμε τον Μίλτο και πάμε όλοι μαζί!
-Μισή ώρα και έφυγα!
Πέρασε η μισή ώρα. Είχε ωραία μουσική και πέρασε γρήγορα.
-Μίλτο πάμε να φύγουμε, λέει ο Αντώνης
-Μα δεν μπορώ, καταρρέω λέμεεε!
-Παύλο φεύγω!
Βάζει το μπουφάν του, πληρώνει τα ποτά πηγαίνει προς την πόρτα. Βάζει ο Παύλος το μπουφάν του και προχωράει προς την πόρτα.
-Ρε Αντώνη περίμενε!
-Μίλτο πάμε να φύγουμε ρε μαλάκα έξι έχει πάει!
-Μα δεν μπορώ καταρρέω λέμε…
Και εκεί που είμαι στην πίστα και λέω:
-Καταρρέω λέμε…
Πέφτω στο πάτωμα και αρχίζω να γελάω. Έρχεται ο Αντώνης και ο Παύλος από πάνω μου.
-Μαλακά καλά είσαι; Χτύπησες;
-Καταρρέω λέμε…
-Κατέρρευσες!
Μας έπιασαν τα γέλια, εμάς και όλο το μαγαζί. Έτσι μου είπαν, εγώ δε θυμάμαι!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από τον Μεραχτσάκης Νικόλαος!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα