Τετάρτη βράδυ στη Θεσσαλονίκη
Καθημερινή δε βγαίνουμε, μα σήμερα ήταν εξαίρεση. Είχα γενέθλια και δύσκολη μέρα στη δουλειά. Αύριο αργία. Έπρεπε να βγούμε. Πήγαμε για φαγητό και μετά για ένα πρώτο χαλαρό ποτό. Ξεκινήσαμε τα σφηνάκια και το πρώτο χαλαρό ποτό έφτασε στο όγδοο ποτό. Με χαλάρωσε και από ότι μου είπαν – γιατί εγώ δε θυμάμαι- άρχισα να χορεύω μόνος μου στη μέση του μαγαζιού, να τραγουδάω φωνάζοντας.
-Χορέψτε άνθρωποι! Χορέψτε!
Δε χόρευε κανείς άλλος απ’ ότι μου είπαν. Πέρασε η ώρα και με σταμάτησαν στο δέκατο ποτό μαζί με τα σφηνάκια. Ήταν πέντε το πρωί και είπαμε να φύγουμε. Βασικά ο Αντώνης και ο Παύλος είπανε να φύγουμε, εγώ φώναζα:
-Ρε καθίστε εδώ! Εδώ είναι η ζωή ποτά και χορός.
-Μίλτο, πάμε ρε να φύγουμε σιγά σιγά!
-Ούτε κατά διάνοια, πάνε εσύ και έρχομαι και εγώ…
Έτσι μου είπαν ότι απάντησα.
-Αντώνη εγώ φεύγω!
-Ρε Παύλο κάτσε να μαζέψουμε τον Μίλτο και πάμε όλοι μαζί!
-Μισή ώρα και έφυγα!
Πέρασε η μισή ώρα. Είχε ωραία μουσική και πέρασε γρήγορα.
-Μίλτο πάμε να φύγουμε, λέει ο Αντώνης
-Μα δεν μπορώ, καταρρέω λέμεεε!
-Παύλο φεύγω!
Βάζει το μπουφάν του, πληρώνει τα ποτά πηγαίνει προς την πόρτα. Βάζει ο Παύλος το μπουφάν του και προχωράει προς την πόρτα.
-Ρε Αντώνη περίμενε!
-Μίλτο πάμε να φύγουμε ρε μαλάκα έξι έχει πάει!
-Μα δεν μπορώ καταρρέω λέμε…
Και εκεί που είμαι στην πίστα και λέω:
-Καταρρέω λέμε…
Πέφτω στο πάτωμα και αρχίζω να γελάω. Έρχεται ο Αντώνης και ο Παύλος από πάνω μου.
-Μαλακά καλά είσαι; Χτύπησες;
-Καταρρέω λέμε…
-Κατέρρευσες!
Μας έπιασαν τα γέλια, εμάς και όλο το μαγαζί. Έτσι μου είπαν, εγώ δε θυμάμαι!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από τον Μεραχτσάκης Νικόλαος!:)