Τετάρτη βράδυ στη Θεσσαλονίκη

Καθημερινή δε βγαίνουμε, μα σήμερα ήταν εξαίρεση. Είχα γενέθλια και δύσκολη μέρα στη δουλειά. Αύριο αργία. Έπρεπε να βγούμε. Πήγαμε για φαγητό και μετά για ένα πρώτο χαλαρό ποτό. Ξεκινήσαμε τα σφηνάκια και το πρώτο χαλαρό ποτό έφτασε στο όγδοο ποτό. Με χαλάρωσε και από ότι μου είπαν –  γιατί εγώ δε θυμάμαι- άρχισα να χορεύω μόνος μου στη μέση του μαγαζιού, να τραγουδάω φωνάζοντας.

-Χορέψτε άνθρωποι! Χορέψτε!

 Δε χόρευε κανείς άλλος απ’ ότι μου είπαν. Πέρασε η ώρα και με σταμάτησαν στο δέκατο ποτό μαζί με τα σφηνάκια. Ήταν πέντε το πρωί και είπαμε να φύγουμε. Βασικά ο Αντώνης και ο Παύλος είπανε να φύγουμε, εγώ φώναζα:

-Ρε καθίστε εδώ! Εδώ είναι η ζωή ποτά και χορός.

-Μίλτο, πάμε ρε να φύγουμε σιγά σιγά!

-Ούτε κατά διάνοια, πάνε εσύ και έρχομαι και εγώ…

Έτσι μου είπαν ότι απάντησα.

-Αντώνη εγώ φεύγω!

-Ρε Παύλο κάτσε να μαζέψουμε τον Μίλτο και πάμε όλοι μαζί!

-Μισή ώρα και έφυγα!

Πέρασε η μισή ώρα. Είχε ωραία μουσική και πέρασε γρήγορα.

-Μίλτο πάμε να φύγουμε, λέει ο Αντώνης

-Μα δεν μπορώ, καταρρέω λέμεεε!

-Παύλο φεύγω!

Βάζει το μπουφάν του, πληρώνει τα ποτά πηγαίνει προς την πόρτα. Βάζει ο Παύλος το μπουφάν του και προχωράει προς την πόρτα.

-Ρε Αντώνη περίμενε!

-Μίλτο πάμε να φύγουμε ρε μαλάκα έξι έχει πάει!

-Μα δεν μπορώ καταρρέω λέμε…

Και εκεί που είμαι στην πίστα και λέω:

-Καταρρέω λέμε…

Πέφτω στο πάτωμα και αρχίζω να γελάω. Έρχεται ο Αντώνης και ο Παύλος από πάνω μου.

-Μαλακά καλά είσαι; Χτύπησες;

-Καταρρέω λέμε…

-Κατέρρευσες!

Μας έπιασαν τα γέλια, εμάς και όλο το μαγαζί. Έτσι μου είπαν, εγώ δε θυμάμαι!

Μαρία Τσατσάκη

#atakaistoria #tsatsakimaria

Ατάκα από τον Μεραχτσάκης Νικόλαος!:)

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου ένα σχόλιο;

Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;

  • Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]

  • Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]

  • Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017.  Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]

  • Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο  βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]