Παρτσακλιές…

Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε :

– Φέτος θα γίνει η βάφτιση!

Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την μπέμπα μου για να περάσουμε καλοκαιρινές διακοπές μαζί. Νομίζω και να τη βαφτίσω πάλι «Μπέμπα μου» θα τη λέω. Φέτος το Δεκέμβρη, μετά την αλλαγή του χρόνου με μεγάλη αποφασιστικότητα είπα:

– Καλή χρονιά! Φέτος θα γίνει η βάφτιση στους Αρκιούς.

Πάγωσαν όλοι και η Μελίνα με κοίταξε με απορία.

– Καλέ που είναι αυτό; Ξένια, έχεις πιεί πολύ ε;

– Φέτος αποφάσισα να πάμε στους Αρκιούς για διακοπές και να κάνουμε και τη βάφτιση. Είδα το πρωί μια εκπομπή και μου άρεσε πολύ εκεί. Εβίβα!

Άρχιζαν όλοι να ζητωκραυγάζουν «Μέσα! Πάμε Αρκιούς φέτος να βαφτίσουμε την Φαίδρα!». Ταιριάζει η τρέλα μου με την τρέλα των φίλων μου και αυτό είναι που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα.

Έφτασε, λοιπόν, αυτό το Σάββατο του Ιουλίου που θα γινόμουν νονά και έτρεχα σαν τρελή στο δωμάτιο για να πάρω όλα όσα χρειαζόμουν. Ξαφνικά, τη στιγμή που βάζω τη μάσκαρα  «τσουπ» πέφτει ο ένας φακός επαφής στο νιπτήρα. Ανοίγω κατά λάθος το νερό και προσπαθώ να τον σώσω, αλλά μάταια, παρασύρθηκε και χάθηκε στις σωληνώσεις. Χτυπάει η πόρτα και ακούω τη φωνή της Μελίνας.

-Ξένια, είσαι έτοιμη;

-Σχεδόν!

-Τι έπαθες; Γιατί είναι κόκκινο το μάτι σου;

-Ρε Μελίνα.. Βγήκε ο φακός, καθώς έβαζα τη μάσκαρα κι έπεσε στο νιπτήρα.

-Ωχ! Έχεις δεύτερο;

-Όχι, τους έχασα στη θάλασσα χτες…αυτούς είχα για back-up.

-Βάλε τα γυαλιά σου καλέ!

-Καλέ, δεν πάνε τα γυαλιά μου με το φόρεμα! Δε θα βγω εγώ με αταίριαστα γυαλιά στις φωτογραφίες της μπέμπας μου που θα τις βλέπει μια ζωή! Νο Νοοοοο Νοοοοοο

-E! Δεν πειράζει! Θα είσαι μονόφθαλμη Νονά! Πάμε για παρτσακλιές!

-Πάμε για παρτσακλιές!

Η Μελίνα πάντα με κάνει να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και συνήθως αστεία. Πήγαμε στη βάφτιση και ήταν όλα έτοιμα. Εγώ έκλεινα κάπου κάπου το μάτι χωρίς φακό για να βλέπω πιο καθαρά. Όσοι με ήξεραν, φυσικά, με κορόιδευαν και βγήκε το παρατσούκλι της βραδιάς «Η μονόφθαλμη νονά εν δράσει». Τελείωσε η βάφτιση, πήγαμε στο ταβερνάκι για το γλέντι και τους χορούς μας. Όταν ο φωτογράφος αποχώρησε, έβαλα τα γυαλιά μου και τα flat παπούτσια μου. Έγινα μια νονά που βλέπει κανονικά, χωρίς πόνο στις γάμπες. Εκεί που χορεύω με την μπέμπα μου το τραγούδι μας, με κρατάει σφιχτά και μου λέει:

– Νονά μου, είσαι το παρτσακλό μου!

– Μπέμπα μου, και εσύ το δικό μου!

Το ακούει η Μελίνα από δίπλα γελάει χωρίς σταματημό και φωνάζει δυνατά:

– Πάμε για παρτσακλιές!

Ξαφνικά, ξεκινούν όλοι να φωνάζουν «Πάμε για παρτσακλιές!» και να χοροπηδούν στο ρυθμό του τραγουδιού. Πέρασε η νύχτα και η μπέμπα κοιμόταν πάνω σε τρεις καρέκλες με όλα τα μπουφάν από πάνω της. Η Μελίνα πάντα ήθελε η μπέμπα να είναι μαζί μας και ας κοιμάται. Το τελευταίο τραγούδι έπαιξε κι εγώ με τη Μελίνα στην πίστα να τραγουδάμε με την πρώτη ακτίνα του ηλίου. Αγκαλιαστήκαμε και είπαμε με μια φωνή.

– Είμαστε παρτσακλιές!

– Είμαστε!

Αν μπορούσα να κρατήσω όλες μας τις στιγμές με τη Μελίνα από την πρώτη δημοτικού μέχρι τώρα που κοντεύουμε τα σαράντα πέντε, θα τις σφράγιζα όλες με αυτή μας τη λέξη « παρτσακλιές». Είμαστε εμείς οι παρτσακλιές και οι παρτσακλιές στιγμές μας που ευτυχώς γεμίζουν τη ζωή μας και μας κρατούν αχώριστες.

    Ατάκα από την Ξένια Κατσαρού.

Ευχαριστώ πολύ για την ατάκα και την έμπνευση :)