Δευτέρα απόγευμα στο Περιστέρι.
-Μου μιλούσε και ήταν σα να μην μπορώ να τον ακούσω. Δεν μπορούσα να συνέλθω από το σοκ. Μου είπε ότι θα φύγει… και ότι… δεν πάει άλλο. Εγώ; Ποτάμι τα δάκρυα. Αυτός; Καμία συμπόνια, καμία αγκαλιά… λες και ήμουν μια τυχαία κοπέλα που έκλαιγε στο δρόμο. Μάλλον αν ήμουν μια τυχαία κοπέλα θα με ρωτούσε, γιατί κλαίς; Μυρτώ, δε το περίμενα! Δε λέω ότι ήμασταν στα καλύτερα μας, αλλά καμία κουβέντα πριν το τέλος; Τι απλά αποφάσισε χτες να φύγει και να τελειώσουν όλα; …Μυρτώ μ’ ακούς ή κοιτάς μόνο τα αστέρια;
-Σε ακούω! Πως δεν σε ακούω! Για δες λίγο τα αστέρια!
-Μυρτώ, τι να μου κάνουν τα αστέρια; …δεν μπορώ να είμαι χωρίς το Μάνο;
-Για κοίτα τα αστέρια και θα σου πω…
– Ωραία, τα κοιτάω, και;
-Πόσα βλέπεις;
-Πολλά… νομίζω δεν είμαι σε κατάσταση να τα μετρήσω!
– Λένα, είναι τόσα πολλά… Όσες οι στιγμές που ζούμε κάθε μέρα και επιλέγουμε αν θα είναι φωτεινές ή σκοτεινές.
– Μυρτώ μου, σκοτεινές είναι οι δικές μου στιγμές, σκοτεινές. Πίσσα σκοτάδι, της νύχτας το βαθύ σκοτάδι, όμως. Μέχρι χτες όλα ήταν πιο φωτεινά…
-Τα αστέρια λάμπουν κάθε νύχτα και δίνουν φως στο σκοτάδι…
-Τα αστέρια λάμπουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο…
-Εσύ μπορείς;
-Εγώ δεν μπορώ χωρίς το Μάνο…
-Κι όμως μπορείς γιατί είσαι εδώ μαζί μου και βλέπουμε τα αστέρια που λάμπουν…
-Μπορώ λες;
-Μπορείς, αλλιώς γιατί είσαι εδώ; Θα μπορούσες να είσαι σπίτι του, να του χτυπάς τα κουδούνια και να φωνάζεις «Μάνο, άνοιξε δεν μπορώ χωρίς εσένα». Θα μπορούσες να σπάσεις το αμάξι του και να του γράψεις «αφού μπορείς χωρίς εμένα, μπορείς και χωρίς το αμάξι σου», ξέρουμε όλοι μας την τρέλα του με το σκαραβαίο του. Αααα! Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσες να είσαι ήδη στο γραφείο του και να λες τον πόνο σου στο διευθυντή του! Επίσης, θα μπορούσες να του κάνεις καντάδα και να του τραγουδάς «Μη με αφήνεις μηηηηηηηη» του Πάριου! Μμμμμμ! Κάτσε να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις…. Ααααα! Να βγεις στη τηλεόραση γιατί κατέρριψες το παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες, πως να φας 50 εκλέρ σε ένα λεπτό και να αφιερώσεις τη νίκη σου στο Μάνο σε όλο το πανελλήνιο ή μήπως να φτιάξουμε ένα βίντεο για να γίνει viral, τι λες;
Η Λένα γελάει τόσο δυνατά, που μας άκουσε όλο το Περιστέρι.
-Με έκανες και γέλασα!
-Μπορείς Λενάκι μου, μπορείς και χωρίς το Μάνο, και να θυμάσαι ότι φωτίζεις πιο πολύ και απ όλα τα αστέρια της σκοτεινής αυτής νύχτας, που νομίζεις ότι είναι σκοτεινή. Κοίτα τα αστέρια, φωτίζουν! Βλέπεις το φως τους;
Η Λένα ελαφρώς συγκινημένη, μου λέει.
-Έτσι κι αλλιώς, μια μέρα, όλα θα χαθούν στο φως …
-Από το φως γεννήθηκαν, στο φως θα χαθούν!
Γελάμε και συνεχίσουμε να τρώμε τα νοστιμότατα εκλέρ της κυρίας Μαντώς.
Κάνει τα καλύτερα εκλέρ στο κόσμο νομίζω.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι