Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα μας κάθισε ένα ζευγάρι. Πριν καν αρχίσει η παράσταση ο κύριος έπιασε το χέρι της κυρίας για να το φέρει πιο κοντά του.
Μοναδική παράσταση. Ωραία μουσική, λιτό σκηνικό και ωραίες ερμηνείες. Χάθηκα στα λόγια και στα συναισθήματα τους. Ταυτιζόμουν μια με την πρωταγωνίστρια Νάστινκα και μια με τον ονειροπόλο πρωταγωνιστή. Αν και η γνωριμία τους ήταν παραμυθένια, αμφιταλαντεύονταν σε συναισθήματα αμφιβολίας και έρωτα. Ξεχώριζε, όμως, ένα μοναδικό ” είμαι εδώ για εσένα”.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ο κύριος δίπλα μας χάιδευε τρυφερά το χέρι της κυρίας και κάποια στιγμή την έβαλε στην αγκαλιά του. Καθώς οι πρωταγωνιστές ήταν αντικριστά, λίγα μόλις χιλιοστά μακριά το πρόσωπο του ενός από του άλλου, ξεκίνησε μια τεχνητή βροχή, γεννήθηκε ο έρωτας τους υπό τη σκιά ενός ανεκπλήρωτου έρωτα της Νάστινκα. Όμορφα λόγια έρωτα και λατρείας ο ένας για τον άλλον. Κάπου προς το τέλος, η Νάστινκα ανοίγει την πόρτα και τρέχει να βρει τον ανεκπλήρωτο έρωτα για να ζήσει ό,τι δεν είχε ζήσει μαζί του.
Μέσα σε αυτό το παραλήρημα, η κυρία δίπλα μας, μιλώντας λίγο δυνατά, ψιθυρίζει στο αυτί του κυρίου:
-Έτσι γίνεται πάντα,
-Όχι πάντα!
Την φιλάει στο μάγουλο και τη σφίγγει στη αγκαλιά του.
Κλείνει η πόρτα και μένει μόνος του ο πρωταγωνιστής σε μια βρεγμένη άδεια σκηνή καταθέτοντας τον πόνο του μπροστά μας, ξεγυμνώνοντας το μέσα του για τον έρωτα του και ό,τι είχε χτίσει για την Νάστινκα.
Αναρωτιέμαι αν έτσι συμβαίνει πάντα.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα
-Και τι είναι τα συναισθήματα; -Είναι χρώματα! -Ο καθένας ζωγραφίζει στον δικό του καμβά με τα χρώματα που του αρέσουν, που του είναι οικεία… -Που θέλει! -…και που θέλει! -Ξεθωριάζουν τα συναισθήματα; -Γιατί τι είναι τα συναισθήματα; -Ανεξίτηλα! -Όχι δεν είναι! -Γιατί; -Γιατί θέλουν φροντίδα…και αυτά ξεθωριάζουν. Ατάκα από Χρήστο Χ.