Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα είναι το χωριό μου κι εσένα σε έφεραν για τον χαβαλέ. Χάρηκα που ήρθες, γιατί σε γνώρισα. Μου έστειλες να βγούμε μετά από δύο μέρες, αφού είχα χάσει τις ελπίδες μου. Συνεννοηθήκαμε με τέσσερα μηνύματα για την ώρα και το μέρος. Έγινε τόσο εύκολα! Πήγαμε για φαγητό και μετά για ποτό. Ήταν ωραία. Κύλησε η βραδιά αβίαστα και πολύ διασκεδαστικά, χωρίς να το καταλάβω.
-Μήπως να φύγουμε σιγά σιγά; Αύριο έχουμε και πρωινό ξύπνημα.
-Να μην κάτσουμε λίγο ακόμα;
-Πόσο λες;
-Πόσο λέω ή θέλω;
-Πόσο θες;
-Όλο το βράδυ είναι υπερβολή;
Δεν απάντησα, κολακεύτηκα και χαμογέλασα.
– Θα μου χαρίσεις άλλα δέκα λεπτά;
– Ε βέβαια!
Πέρασε μισή ώρα και η κουβέντα κυλούσε.
– Ώρα να φύγουμε; Είπα 10 λεπτά και πέρασε μισή ώρα.
– Δεν πειράζει! Είχα καλή παρέα!
– Ελπίζω να τα πούμε σύντομα.
Βγήκαμε προς την έξοδο για να χαιρετηθούμε.
– Ωχ ξέχασα τα κλειδιά μου!
Έφυγες, πήγες μέσα και ήρθες ξανά στην είσοδο!
– Είδες που τα ξαναείπαμε σύντομα;
Ατάκα από Μανώλη Π.
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
-Και τι είναι τα συναισθήματα; -Είναι χρώματα! -Ο καθένας ζωγραφίζει στον δικό του καμβά με τα χρώματα που του αρέσουν, που του είναι οικεία… -Που θέλει! -…και που θέλει! -Ξεθωριάζουν τα συναισθήματα; -Γιατί τι είναι τα συναισθήματα; -Ανεξίτηλα! -Όχι δεν είναι! -Γιατί; -Γιατί θέλουν φροντίδα…και αυτά ξεθωριάζουν. Ατάκα από Χρήστο Χ.