Παρασκευή βράδυ στο Θησείο.
Χτες βγήκαμε όπως κάθε Παρασκευή στο κέντρο.
-Αααααααα! Ξέχασα να σας πω, χώρισε η Ελεονώρα με το Χρήστο!
-Αλήθεια; Γιατί;
-Τι γιατί ρε Νίνα;
-Ρωτάω βρε Γιώργο, κακό είναι που ρωτάω;,
-Ασχολίαστο! Δεν τα πηγαίνανε καλά, εδώ και πάρα πολύ καιρό…πες μου τώρα ότι δεν το είχες καταλάβει…6 χρόνια μαζί και μαζί δεν ήταν…
-Αλήθεια το λες; Αφού κάθε φορά που τους έβλεπα μαζί ήταν τόσο αγαπημένοι και φαινόταν τόσο ευτυχισμένοι.
-Τι; Αλήθεια το πιστεύεις αυτό;…ούτε καν!
-Ναι γιατί; Μια χαρά μου φαινόταν τα παιδιά, φτου- φτου μην τους ματιάσω έλεγα κάθε φορά! Χαρούμενοι και ευτυχισμένοι μαζί!
-Τι λες τώρα ρε Νίνα;
-Ναι γιατί;
-Γιατί είσαι τόοοοοοοοοοοσο ρομαντική;
-Εγώ…
-Εσύ ζεις στο ροζ συννεφάκι σου! Μα,πες μου, αυτό το ροζ δεν σε τυφλώνει;
Άρχισαν να γελούν όλοι και ο Γιώργος με πήρε μια αγκαλιά.
-Εμείς και ρομαντική σε αγαπάμε!
-Άντε μωρέ!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Μυρτώ Ρίζου!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι