Μεσημέρι Κυριακή στα Πετράλωνα.
-Παναγιώτη, θέλεις λίγο καρπούζι ακόμα;
-Παππού φούσκωσα!
-Λίγη φέτα ακόμα;
-Όχι, ευχαριστώ! Παππού, να σε ρωτήσω κάτι;
-Ναι παιδί μου!
-Τι λέει αυτό που είναι πάνω απο την πόρτα;
-Θέλεις να σου τη διαβάσω;
-Ναι θέλω!
-Αυτή η οικία σήμερον εμού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός.
-Τι σημαίνει αυτό βρε παππού;
-Σήμερα είναι Δικό μου, αύριο θα ανήκει σε κάποιον άλλο…
-Και μετά;
-Και μετά δε ξέρω… Ουδέποτε δικό σου, παιδί μου!
-Τι σημαίνει αυτό παππού;
-Ότι το σπίτι μου είναι δικό σου και πάντα ανοιχτό για εσένα. Μόνο χαρούμενο και χαμογελαστό σε θέλω εδώ κοντά μου.
Ήρθα μετά από 20 χρόνια ξανά στην Ελλάδα και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να περάσω μια βόλτα από το σπίτι του παππού μου, του Παναγιώτη. Το σπίτι αν και ήταν αφημένο από το χρόνο είχε ακόμα την επιγραφή.
«Ουδέποτε δικό σου, παιδί μου»
Αντήχησε στα αυτιά μου η φωνή του παππού μου και ζωντάνεψε η αγκαλιά του απο εκείνη την Κυριακής που τρώγαμε καρπούζι με φέτα στο μπαλκόνι.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Ιωάννης Ζορμπάς!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα