Εδώ είναι η…

Μεγάλωσα στην επαρχία. Το κέντρο της Ελλάδας είναι η Αθήνα και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Άλλωστε ο μισός πληθυσμός ζει εκεί. Η Αθήνα πριν την γνωρίσω έμοιαζε στα μάτια μου η πιο όμορφη πόλη. Δεν την είχα δει ποτέ πριν πατήσω στον βρώμικο ηλεκτρικό για πρώτη φορά, όταν ήμουν περίπου εφτά χρονών. Είχαμε ανέβει για κάτι αγώνες ενόργανης γυμναστικής και ήταν η πρώτη φορά που θα ανέβαινα στην Αθήνα. Το ταξίδι μας ήταν με καράβι. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στο καράβι. Δεν κοιμήθηκα ούτε το προηγούμενο, ούτε το ίδιο βράδυ στο καράβι. Ήταν η αγωνία που θα έβλεπα για πρώτη φορά την Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά που θα κοιμόμασταν όλες μαζί οι φίλες από τα γυμναστήριο στην ίδια καμπίνα. Δεν ξέρω τι ήταν, αλλά δύο βράδια η καρδιά μου χτυπούσε με διαφορετικό ρυθμό. Κάπου εκεί στο σκοτάδι χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο προπονητής μας.

«Ξυπνήστε τσούπρες, πρέπει να κατεβούμε από το καράβι». Τσούπρες μας έλεγε ο κύριος Μανώλης. Ο αγαπημένος κύριος Μανώλης, ο οποίος μας άφηνε κάθε Κυριακή που είχαμε προπόνηση μετά την προπόνηση να του φτιάχνουμε κοτσιδάκια στα μαλλιά του και να γελάμε.

Μαζευτήκαμε όλοι κάτω. Μύριζε άσχημα στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και μόνο που ήμουν κοντά στην Αθήνα, ένιωθα σαν το σπίτι μου. Ίσως φταίει που γεννήθηκα εδώ. Μια σύνδεση δημιουργήθηκε από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου στον κόσμο αυτό. Ο κύριος Μανώλης, οι γονείς μας και δέκα κοριτσάκια με ίδιες φόρμες κατευθυνθήκαμε σαν κοπάδι στον ηλεκτρικό. Τι περίεργη αίσθηση ο ηλεκτρικός; Δεν είχα δει ξανά τρένο. Ήταν βρώμικος και μύριζε. Είχε πολύ κόσμο για πρωί νομίζω, αλλά δεν ήξερα κιόλας μια που δεν είχα ξαναμπεί ποτέ στη ζωή μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ένιωθα ευτυχισμένη και πολύ χαρούμενη που ήμουν στον ηλεκτρικό. Κοίταζα την κάθε λεπτομέρεια και παρατηρούσα τους ανθρώπους. Όλα ήταν ξένα και περίεργα, αλλά εγώ ένιωθα χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε ή ίσως εμένα μου φάνηκε πολύ γρήγορη η διαδρομή για το ξενοδοχείο. Φτάσαμε στην Ομόνοια, εκεί θα μέναμε για το σαββατοκύριακο.  Φάγαμε ένα υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο και μετά πήγαμε μια βόλτα στην Πλάκα, γιατί στις δώδεκα είχαμε προπόνηση.

 Ήταν όλα μαγικά στην Πλάκα. Περπατούσα σε σοκάκια που είχα δει σε ελληνικές ταινίες και σε ένα ντοκιμαντέρ για την Μελίνα Μερκούρη. Περάσαμε και από το καφέ Μελίνα, το είχα δει στην τηλεόραση. Το συναίσθημα μου παρέμενε επικεντρωμένο μια στην χαρά και μια στην ευτυχία. Ήταν όμορφη αυτή η αίσθηση και ακόμα το θυμάμαι και νοσταλγώ αυτή την αυθεντικότητα της παιδικής μου αυθόρμητης ευτυχίας και χαράς.

 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αν ήθελα να κλείσω μια στιγμή σε ανάμνηση, έκλεινα για λίγο τα μάτια  μου σα να έβγαζα φωτογραφία την στιγμή και την κρατούσα σα φυλακτό. Κλικ ανάμνησης μέσα στην ψυχή και στην καρδιά μου. Το κάνω ακόμα και τώρα, παρ’ όλο που είμαι πλέον με πολλά επί του εφτά των χρόνων μου. Θυμάμαι τότε έκανα πολλά κλικ στιγμής. Ήταν όλα διαφορετικά, μοναδικά και όμορφα. Κάτσαμε στο καφέ Μελίνα, καθώς περπατούσαμε σαν το κοπάδι με τις ίδιες φόρμες στην Πλάκα.

«Γκαρσόν, γκαρσόν, ένα χυμό για την κάθε τσούπρα» ο κύριος Μανώλης έκανε την παραγγελία μας με χιούμορ και σκέρτσο. Εμείς πάντα αισθανόμασταν περίεργα, αλλά πάντα γελούσαμε με τα αστεία και το ύφος του και λέγαμε όλες μαζί σα χορωδία «Κύριεεεε Μανώληηηη». Τραβούσαμε το τελευταίο φωνήεν για να δείξουμε την γλυκιά μας παιδική κριτική.

Μαζί με την παραγγελία μας, μας έφεραν και λουκούμια τριαντάφυλλο. Ένα στην καθεμία. Είναι τα αγαπημένα μου λουκούμια. Έφαγα το δικό μου και ήθελα άλλο ένα. Πήγα με θράσος στην μπάρα και είπα στην γλυκύτατη κυρία:

-Γεια σας! Θα μπορούσα να έχω ένα λουκούμι ακόμη παρακαλώ;

-Βέβαια!

-Ευχαριστώ! Μπορώ να έχω και για τις φίλες μου;

-Φυσικά! Πρώτη φορά στην Αθήνα;

-Ναι!

-Σου αρέσει η Αθήνα;

-Ναι, πολύ! Εδώ είναι η πόλη μου!