Αγία Παρασκευή, Βράδυ Τετάρτης
Καθόμαστε στο παγκάκι και πάντα λέμε ότι είναι η τελευταία φορά, αλλά ποτέ δεν είναι. Τα πρωί που μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε:
-Είναι η τελευταία φορά στο υπόσχομαι, Μαργαρίτα!
-Αποστόλη, δύο μήνες τώρα κάθε φορά λέμε θα είναι η τελευταία φορά…
-Θέλω να σου μιλήσω…θα είναι η τελευταία φορά.
-Και τις άλλες φορές τελευταία φορά…
– Είναι η τελευταία φορά!
-Καλά, θα τα πούμε στις 8 στο παρκάκι;
-Έγινε!
Μια ακόμα τελευταία φορά για μια ακόμα τελευταία συζήτηση. Καθόταν ήδη στο παγκάκι και με περίμενε.
-Γεια!
-Γεια..του λέω και ενώ δε θέλω να κάτσω να ακούσω τα ίδια, κάθομαι.
-Τι κάνεις;
-Καλά, εσύ;
-Δεν είμαι καλά…
-Αποστόλη, είπαμε να είναι η τελευταία φορά…
-Το ξέρω..ήθελα να σου πω ότι δεν αντέχω να μη σε βλέπω, δεν αντέχω να μην σε αγγίζω, δεν μπορώ να μη σε σκέφτομαι…
-Να σου θυμίσω ότι πριν δύο μήνες στο σπίτι μας, δε με έβλεπες καν, δε με άγγιζες καν, δε με σκεφτόσουν καν… και από όταν άρχισε το «δεν»… πέρασαν δυο χρόνια που εγώ δε σε ένιωθα καν!
-Ναι, αλλά τώρα έχω αλλάξει!
-Αποστόλη, εδώ δεν άλλαξες σε ένα χρόνο που ήμασταν μαζί στο ίδιο σπίτι… δε θέλω να ακούσω πάλι τα ίδια κα τα ίδια…
-Ούτε ότι…
-Όχι, Ούτε ότι…
Σηκώνομαι τον κοιτάζω και ξεκινάω να περπατάω. Καθώς βαδίζω βουρκώνοντας σιγά-σιγά ακούω να μου φωνάζει:
-Τώρα μετανιώνω κάθε βράδυ που δε σε πήρα αγκαλιά να κοιμηθούμε!
Η φωνή του σταμάτησε κάθε ήχο στο πάρκο. Γυρίζω το κεφάλι μου τον κοιτάζω με βουρκωμένα μάτια και φεύγω.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
2 Σχόλια
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου ένα σχόλιο;
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα
Στάλεγα δεν στάλεγα;
Και…
Ξέχασα να κλάψω…
Στάλεγα δεν στάλεγα;