Σάββατο πρωί, ΙΚΕΑ Αεροδρόμιο
Χτες το βράδυ πήγαμε οικογενειακώς στο καινούργιο σπίτι της εγγονής μου. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο φέτος. Ήθελε να μείνει μόνη της. Παρόλο που υπήρχαν αντιδράσεις, εγώ συμφωνούσα απόλυτα μαζί της. Νέα ζωή, νέα αρχή.
-Εμείς θα είμαστε δίπλα στο παιδί σε ότι και χρειαστεί! είπα στο μονάκριβο γιο μου, ο οποίος είχε διαφορετική άποψη και μου έλεγε να μη της φουσκώνω τα μυαλά για να μείνει μόνη της.
Όμως, εγώ επέμενα, αφού θέλει να μείνει μόνη της, θα μείνει μόνη της. Ο παππούς της και εγώ θα ήμασταν δίπλα της σε ότι και να χρειαστεί, του έλεγα ξανά και ξανά.
-Μέλια μου, τι θέλεις να σου κάνουμε δώρο για το σπίτι σου;
-Γιαγιά μου! Έχεις κάνει ήδη τόσα πολλά, και μόνο που κατάφερες το μπαμπά, αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο!
-Δε φτάνει μόνο αυτό! Σκέφτηκα, θέλεις να πάμε να πάρουμε μαζί τα έπιπλα για το σπίτι;
-Γιαγιά μου! Δε ξέρω τι να πω! Ευχαριστώ τόσο πολύ!
-Αρκεί να μας χαμογελάς! Αυτό μας φτάνει και μας περισσεύει!
Αποφασίσαμε το Σάββατο το πρωί να έρθει να μας πάρει με το αμάξι και να πάμε στο κατάστημα του ΙΚΕΑ στο αεροδρόμιο. Πρώτη φορά πήγαινα σε ένα τόσο μεγάλο κατάστημα με τόσα διαφορετικά σπίτια. Εντυπωσιάστηκα! Η Μέλια άρχιζε να μετράει να ταιριάζει χρώματα και εμείς απλά χαζεύαμε κάνοντας βόλτα σε μπαλκόνια, σαλόνια, βιβλιοθήκες και τραπεζαρίες, λες και ήμασταν σε μουσείο σπιτιών. Η Μέλια αποφάσισε τα έπιπλα και την Παρασκευή θα της τα πήγαιναν στο σπίτι. Ήταν τόσο χαρούμενη που μας έδωσε ζωή για δέκα χρόνια ακόμα.
Καθώς περιμέναμε στην είσοδο για να έρθει να μας πάρει, ακούσαμε ένα αεροπλάνο να περνάει από πάνω μας. Ο Θαλής μου έσφιξε το χέρι και μου είπε:
-Μέλια μου, κοίτα το αεροπλάνο!
-Τώρα αυτό έρχεται ή φεύγει;
-Τι σημασία έχει;
-Δεν έχει;
-Και στις δυο περιπτώσεις κάποιος θα περιμένει να έρθει ή να φύγει.
-Γλυκιά η προσμονή!
-Περίμενε στο έλα, περίμενε στο φύγε.
-Πόσο κρατάει το περίμενε;
-Τι σημασία έχει; Το ξεχνάς!
-Περίμενε, που πας;
-Η Μέλια έφτασε !Φεύγουμε!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Photo & Ατάκα από Θανάσης Οικονόμου, Ευχαριστώ πολύ!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι