Κυριακή μεσημέρι στα Πετράλωνα.
«Αγαπημένη μου,
‘Ολη μας η ζωή είναι ένα πρωινό ξύπνημα. Ποτέ δεν ήμουν πρωινός τύπος. Όμως, ήμουν ο τύπος σου, το ξέρω καλά. Αναγκαστικά στο σχολείο έπρεπε να ξυπνάω πρωί. Ποτέ δεν προλάβαινα την προσευχή. Αναγκαστικά στις εξετάσεις έπρεπε να ξυπνάω πρωί. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να δίνουμε εξετάσεις τη νύχτα. Πώς θα σου φαινόταν άραγε να δίνεις εξετάσεις νύχτα; Εμένα πάντως μου φαινόταν ιδανικό! Πέρασα στο πανεπιστήμιο και ευτυχώς είχα την επιλογή να μη τιμάω τα πρωινά μαθήματα. Εννοείται ότι στις εξεταστικές διάβαζα τη νύχτα και το πήγαινα μέχρι να δώσω.
Σου το ΄χω πει άραγε αυτό ποτέ;
Δε θυμάμαι να ζω ποτέ συνταρακτικές στιγμές στο φως του ήλιου. Όλες μου οι ιστορίες έχουν σχέση με τη νύχτα.
Ήταν νύχτα όταν σε γνώρισα σε αυτό το άθλιο πάρτι, που ευτυχώς ήρθα.
Ήταν νύχτα όταν χαζο-χωρίσαμε για πρώτη φορά – δεν ήταν χωρισμός παραδέξου το! Τότε, μέθυσα με τον Άλκη κι έπειτα κατέληξα σπίτι σου να φωνάζω τα ξημερώματα.
Ήταν νύχτα όταν τσακωνόμασταν και οι μαύρες μου σκέψεις έφευγαν από το μυαλό μου βλέποντας την Ακρόπολη από το Λυκαβηττό. Από εκεί ψηλά με όλα τα φωτάκια της Αθήνας να μου γεννούν την ελπίδα ξανά ώστε να έρθω να σε βρω, ξανά.
Ήταν νύχτα που σου ζήτησα να με παντρευτείς και κάναμε το πρώτο μας βραδινό μπάνιο.
Ήταν νύχτα όταν γεννήθηκε η κόρη μας. Ακόμα δεν μπορώ να περιγράψω την ευτυχία μου να έχω εσένα και την Κλειώ στην αγκαλιά μου.
Ήταν νύχτα που σου διάβαζα το βιβλίο μας πριν κοιμηθούμε.
Ήταν νύχτα που σου έγραφα τα γράμματα μου όταν ήμουν στο στρατό.
Ήταν νύχτα που κουρνιάζαμε μπροστά στο τζάκι, ψήνοντας κάστανα.
Ήταν νύχτα που βλέπαμε αγκαλιά τηλεόραση.
Η ζωή ξεκινάει τη νύχτα.
Την νύχτα που η πόλη κοιμάται είναι η ώρα που εγώ ζω.
Ζω μαζί σου κάθε νύχτα για πάντα.
Με πολλή αγάπη,
Ο αγαπημένος σου νυχτερινός τύπος.»
Τα συρτάρια στο κομοδίνο της γιαγιάς ήταν πάντα ανοιχτά, αλλά ποτέ κανείς δεν τα έψαξε. Δυστυχώς, ήρθε η ώρα να αδειάσουν γιατί το σπίτι θα το νοικιάζαμε. Η γιαγιά έφυγε, αλλά τα γράμματα του παππού έμειναν να τα διαβάζω τις νύχτες και να ζωντανεύουν οι στιγμές που δεν έζησα ποτέ μαζί τους.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Τάσο Βενιζέλο!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]