Θα τη βρει η πάπια…

Οι μέρες κυλάνε κι εγώ νομίζω ότι κάθε μέρα βυθίζομαι σε μια μαύρη τρύπα. Πιέζομαι από την δουλεία, γιατί οι πωλήσεις είναι στα τάρταρα. Πιέζομαι από την Θεόφιλο, ο οποίος αποφάσισε μετά από δύο χρόνια που μου έχει κάνει πρόταση γάμου, να κανονίσουμε τον γάμο μας, Ποιος θα τον κανονίσει; Μη ρωτάς! Εγώ, μαζί με το εγώ μου. Πιέζομαι με τους γονείς μου, που αποφάσισαν μετά από σαράντα χρόνια να κάνουν ανακαίνιση και πρέπει να αδειάσω όλα μου τα προσωπικά πράγματα από ένα σπίτι που το πάτωμα φωνάζει ακόμα το όνομα μου. Πιέζομαι να βγω με τις φίλες μου, γιατί πάντα έχουν παράπονο ότι δε με βλέπουν. Πιέζομαι, πιέζομαι και πιέζομαι από παντού.  Η αλήθεια είναι ότι τόση πίεση είχα χρόνια να νιώσω και από τόσα διαφορετικά μέτωπα. Νιώθω σα να έχω χάσει τον εαυτό μου. Εξυπηρετώ απλώς τις ανάγκες των άλλων, βάζοντας εμένα στο τελευταίο βαγόνι του τρένου που τρέχει με τρελές ταχύτητες.

Είναι Κυριακή και ο Θεόφιλος λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι. Έχω ολοκληρώσει κάθε δυνατή υποχρέωση, προκειμένου να μη με πάρει κανείς τηλέφωνο. Αυτή είναι η Κυριακή που δε θα μου ζητήσει κανείς να κάνω κάτι και επιτέλους θα χουχουλιάσω στο κρεβάτι μου παρέα με τις σκέψεις μου. Οι σκέψεις αρχίζουν να ξεπηδούν σαν τρελές. Η πορεία των σκέψεων μου ξεκίνησε με κάτι πολύ απλό.

«Μου αρέσει ακόμα η δουλειά που κάνω;

Θέλω να παντρευτώ φέτος υπό πίεση;

Θέλω όντως να συνεχίσω να έχω τους ίδιους ρυθμούς που έχω τώρα;

Θέλω να νιώθω τόση πίεση;

Βρε, μήπως να μην ξεκουράζεσαι γιατί σκέφτεσαι πολύ;

Τελικά τα δικά μου όνειρα ποια είναι;

Μήπως πρέπει να κάνω παιδί;

Είναι οι φίλοι μου οι άνθρωποι που θέλω να έχω στη ζωή μου;»

Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου, κοιτάζοντας το ταβάνι μέσα στα ζεστά σκεπάσματα και με τη συννεφιά απ’ έξω να έχει μπει μέσα στο δωμάτιο. Δάκρυσα δεν το κρύβω. Απελπίστηκα. Το δωμάτιο σα να έγινε η μαύρη τρύπα που λέγαμε. Ντριννννν! Ευτυχώς χτύπησε το τηλέφωνο για να νιώσω ότι είμαι ζωντανή και δε ζω σε παράλληλο σύμπαν. Ήταν ο Γεράσιμος.

-Έλα Κρίστα!

-Γεράσιμε εσύ;

-Όχι, η οπτασία μου!

-Άσε τα χαζά! Εσύ θα έπρεπε να κοιμάσαι για ώρα Αμερικής!

-Ναι, θα έπρεπε, αλλά είμαι σε ώρα Ελλάδας και συγκεκριμένα Αθήνας! Μόλις έφαγα στη μάνα μου και σε πήρα για καφέ!

-Ευτυχώς με πήρες!

-Ακούγεσαι περίεργα!

-Είμαι! Πάμε βόλτα στη λίμνη;

-Όντως δεν είσαι καλά! Πάμε! Θα περάσω να σε πάρω σε μία ώρα!

-Έγινε!

Ο Γεράσιμος είναι παιδικός μου φίλος, δηλαδή αδερφός, κολλητός , ο πιο κοντινός άνθρωπος που νιώθω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έφυγε για Αμερική και με παράτησε. Χαριτολογώντας το λέω το με παράτησε, γιατί η απώλεια του από την καθημερινότητα μου στα εύκολα, στα χαρούμενα, στα δύσκολα και στα δυσάρεστα είναι μεγάλη. Ευτυχώς, μιλάμε και τον βλέπω με βιντεοκλήση,  όταν συγχρονίζονται οι ώρες μας Αμερική – Αθήνα. Πέρασε μια ώρα και οι σκέψεις μου δε σταμάτησαν να γιγαντώνονται. Ντρινννν!

-Κατέβα!

-Έρχομαι!

Κατέβηκα, με κοίταξε στα μάτια και με αγκάλιασε. Επιτέλους μια αγκαλιά λύτρωσης.

-Θέλεις να μου πεις τι έχεις;

-Όχι τώρα! Θέλω να μου πεις εσύ τα νέα σου από την Αμερική, σχετικά με τη δουλειά, τα γκομενικά σου, τις τρέλες σου, τα ταξίδια σου και όταν φτάσουμε στη λίμνη θα στα πω.

– Έγινε! Πάμε;

-Πάμε!

Πέρασε περίπου μια ώρα μέχρι να φτάσουμε στη λίμνη. Απορώ πως κάναμε αυτή τη διαδρομή όταν ήμασταν παιδιά με τα ποδήλατα και δεν έπεφτε σταγόνα ιδρώτα. Μπράβο μας πάντως! Ο Γεράσιμος μου είπε όλα τα γεγονότα της ζωή τους τον τελευταίο καιρό με χιουμοριστικές περιγραφές όπως πάντα. Πάντα βλέπει την αστεία πλευρά της ζωής και χαίρεται και μαζί του χαίρομαι κι εγώ. Εγώ πάντα ήμουν η σοβαρή στη φιλία μας, αλλά έτσι είχαμε μια ακατανόητη ισορροπία που απορούσαμε κι εμείς καμιά φορά. Γέλασα με την καρδιά μου και ξέχασα τελείως τις γιγάντιες σκέψεις μου. Φτάσαμε.

-Όλα σου τα είπα. Πες κι εσύ τώρα τίποτα. Γιατί είσαι έτσι;

Ξεκίνησαν οι γιγάντιες σκέψεις μου να γίνονται λόγια, λόγια και λόγια που έφτασαν μέχρι να γίνουν δάκρυα. Όλα τα είπα, αφιλτράριστα και αβίαστα.

-Ουφ! Όλα στα είπα!

-Νιώθεις καλυτέρα;

-Ε! ναι! Όλα τα είπα!

-Να σου πω κάτι;

-Έχω περιέργεια τι θα πεις μετά απ’ όσα σου είπα! Ακούω!

-Να ξέρεις θα την βρει η πάπια τη λίμνη της!

Μου προκάλεσε τόσο γέλιο αυτή η έκφραση του και ο τρόπος που το είπε, που ξεχύθηκαν χαμόγελα και κακαρίσματα σαν τις πάπιες που γυρνοβολούσαν μπροστά μας στην λίμνη.

Μόνο γέλια. Δάκρυα από τα γέλια.

Ατάκα από την Κρίστα!

#atakaistoria # tsatsakimaria