Κυριακή βράδυ στη Σόλωνος.
Πρώτη χρονιά φοιτητής. Είχα αποφασίσει να μην πάω Κρήτη φέτος τα Χριστούγεννα. Όλοι οι φίλοι μου θα ήταν Αθήνα. Νομίζω θα ήταν ιδανικά!
Σχόλασα από τη δουλειά την Κυριακή το μεσημέρι με ένα περίεργο συναίσθημα. Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων. Πήγα σπίτι, συνήθως ανοίγω την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Αυτή τη φορά δεν ήθελα να ακουστεί τίποτα μέσα στη σιωπή.
-Αύριο Χριστούγεννα και εγώ θα είμαι εδώ…είπα φωναχτά στο ταβάνι περιμένοντας ανταπόκριση…
Καμία ανταπόκριση από το ταβάνι.
-Είναι δυνατόν να είμαι εδώ αύριο που είναι Χριστούγεννα;
Καμία απάντηση από το ταβάνι, ξανά.
Πριν προλάβει να μου απαντήσει το ταβάνι, αποφάσισα.
Πήρα έκλεισα εισιτήριο με καράβι και να ετοίμασα βαλίτσα σε λιγότερο από ένα τέταρτο. Δεν θυμάμαι καν τι πήρα μαζί μου, έτρεξα στο δρόμο για να πάρω ταξί. Σε 2 ώρες φεύγει το καράβι και μόνο με ταξί θα το προλάβαινα. Βγήκα στο δρόμο. Τίποτα. Κανένα ταξί και πουθενά. Είχαν εξαφανιστεί! Κατέβηκα στη Σόλωνος και το άγχος μου είχε φτάσει στο Θεό. Θέλω να περάσω Χριστούγεννα με την οικογένεια μου, αυτό θέλω.
-Ταξιιιι
-Καλησπέρα!
-Πάμε επειγόντως λιμάνι, σε 2 ώρες φεύγει το πλοίο και πρέπει να φύγω μαζί του.
-Έχει κίνηση, αλλά Χριστούγεννα είναι όλα γίνονται!
Προχωράμε και το φανάρι είναι κόκκινο. Δεν αρχίσαμε καλά με πρώτο φανάρι κόκκινο σκέφτομαι, αλλά είμαστε πρώτοι για να φύγουμε αυτό είναι καλό. Δίπλα μας μια νταλίκα, πάντα ο όγκος τους με τρόμαζε. Πως είναι άραγε να οδηγάς μια νταλίκα; Είναι τεράστιος ο όγκος της. Πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου ανάβει πράσινο και ξεκινάει η νταλίκα σιγά- σιγά, ανάβει τη μηχανή και ο ταξιτζής και ξεκινάει. Εκείνη τη στιγμή πάγωσε ο χρόνος. Ξαφνικά περνάει ένα ταξί από μπροστά μας και φρενάρουν απότομα νταλίκα και ταξί. Νόμιζα ότι θα έβγαινα από το παράθυρο τόσο απότομο που ήταν το φρενάρισμα. Μας πέρασε ξυστά και εξαφανίστηκε. Έφυγε τόσο γρήγορα που δεν καταλάβαμε αν πέρασε τελικά ή όχι. Βγαίνει ο οδηγός της νταλίκας από το μεγάλο παράθυρο και φωνάζει:
-Ταρίφα καλά Χριστούγεννα!
Η φωνή του ακούστηκε σε όλη τη Σόλωνος και οι κόρνες μας ξύπνησαν στη πραγματικότητα. Το φανάρι ήταν ακόμα πράσινο.
-Βιαζόταν πολύ ο συνάδελφος μου λέει ο ταξιτζής.
-Πάμε με το πάσο μας, του λέω και χαμογελάω με το φόβο στη φωνή μου, ξαφνικά δεν είχα άγχος.
Φτάσαμε στον Πειραιά μισή ώρα πριν φύγει το πλοίο. Όλα καλά.
Τα Χριστούγεννα όλα γίνονται.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Μάνο Μουδάτσο!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι