Τρίτη 3.00 το πρωί στην Κηφισιάς.
-Περιμένετε πολλή ώρα;
-Όχι, πριν από λίγο ήρθα.
-Πάτε στο αεροδρόμιο;
-Ναι,εσείς;
-Κι εγώ.
-Ωραία!
-Μη μου μιλάς στον πληθυντικό μπορεί τα άσπρα μου μαλλιά να προδίδουν την ηλικία και τη ζωή μου, αλλά καλύτερα να μιλάμε στον ενικό.
-Ενικός λοιπόν!Είναι, όμως, αγένεια να μιλάω στον ενικό από μόνη μου χωρίς να σας ρωτήσω, έτσι δεν είναι;
-Να σε ρωτήσω!
-Να σε ρωτήσω!Το όνομα σας;
-Το όνομα μου είναι Νίκος.Το δικό σου;
-Ειρήνη!
-Χάρηκα πολύ, Ειρήνη!
-Χάρηκα κι εγώ Νίκο!
-Για που ταξιδεύεις;
-Πάω στην Ισλανδία, εσύ;
-Ισλανδία; Ακούγεται φανταστικό! Εγώ πάω στη Γερμανία σε μια φίλη μου που είναι Erasmus.
– Πάω για τα λουτρά…ως ηλικιωμένος, για να μη πω γέρος. Μου κάνουν καλό!Επίσης, είναι και κάποιοι καλοί μου φίλοι μου εκεί. Πάντα το ταξίδι μου στην Ισλανδία είναι μοναδικό!Εσύ σε ποια πόλη πας;
-Μακάρι κάποια στιγμή να πάω και εγώ στην Ισλανδία!
-Θα πας!
-Μακάρι! …εγώ πάω σε μια πόλη κοντά στο Μόναχο…κάτι με πολλά σύμφωνα που δε θα μάθω ποτέ πως προφέρεται. Άσε που δεν ξέρω και γερμανικά!Να την έχω γράψει! Αυτή είναι!
-Μμμ…δεν τη ξέρω…να πας να μου πεις πως είναι!
-Έγινε! Δεν υπάρχει ψυχή στο δρόμο, τόση ώρα μιλάμε και δεν έχει περάσει ούτε ένα αμάξι.
-Τα πιο όμορφα ταξίδια ξεκινάνε σε άδειους δρόμους.
-Έρχεται το λεωφορείο!
-Καλό μας ταξίδι!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι