Πλάκα, Κυριακή πρωί.
Είναι Κυριακή πρωί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε Κυριακή ξυπνάω και κάθομαι στο καναπέ που βλέπει στο δρόμο, εκεί τρώω το πρωινό μου. Εδώ και 2 χρόνια, κάθε φορά όλες οι αναμνήσεις ξυπνάνε σε αυτό το παράθυρο.Σήμερα θυμήθηκα εκείνη την Παρασκευή το πρωί πριν πάω στο σχολείο, που μου έλεγες:
-Λήδα, πάρε την ομπρέλα σου, θα βρέξει!
-Μαμά, μα τι λες; Χαρά Θεού είναι! Δεν παίρνω ομπρέλα!
-Καλά, άμα βρέξει και την αρπάξεις, θα δούμε αν θα πας για παιχνίδι το σαββατοκύριακο!
Πάντα αναρωτιόμουνα πώς μπορείς να έχεις πάντα δίκιο. Όταν επέστρεψα από το σχολείο είχα γίνει παπί και πέρασα σαββατοκύριακο μέσα με πυρετό. Έβλεπα τα παιδιά να παίζουν στο δρόμο και ζήλευα πολύ.
-Στα ‘λεγα δεν στα ‘λεγα; Σου είπα να πάρεις ομπρέλα, τώρα θα ήσουν έξω και θα έπαιζες με τα παιδιά. Να με ακούς καμιά φορά!
Σούφρωσα το πρόσωπο μου και εκείνη τη στιγμή με πήρες αγκαλιά. Μετά ήρθε και ο μπαμπάς και κάναμε γήπεδο το σαλόνι μας.Παιχνίδι μόνο εντός.
Το βλέμμα μου είχε κολλήσει στο παράθυρο, αλλά μια κόρνα από το δρόμο με έφερε ξανά στη πραγματικότητα.
-Στα ‘λεγα δεν στα ‘λεγα;
Και… Ξέχασα να κλάψω… Δε φεύγουν δάκρυα πια.
Μακάρι να ήσουν εδώ και ν’ άκουγα ξανά να μου λες:
«Στα ‘λεγα δεν στα ‘λεγα;»
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Λουκία Κωνσταντίνου!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι