Βράδυ Παρασκευής στη Πλατεία των Εξαρχείων.
-Μια φορά βγήκα μόνη μου και να ‘σαι πάλι εκεί.
-Η ζωή σου μιλάει και εσύ δεν την ακούς.
-Πως γίνεται να βρίσκεις κάθε φορά τη στιγμή που κάτι μου συμβαίνει και να εμφανίζεσαι;
-Είναι η στιγμή μου μαζί σου. Δε μπορώ να χάνω τις στιγμές μας.
-Γιατί εξαφανίζεσαι;
-Γιατί η σκέψη σου, μου φτάνει.
-Δεν σε καταλαβαίνω …
-Ούτε εγώ με καταλαβαίνω …
-Ωραία, και τώρα τι;
-Και τώρα η συγνώμη μου!
-Η συγνώμη σου, γιατί;
-Η συγνώμη που εξαφανίστηκα, η συγνώμη που δε σου μίλησα, η συγνώμη που δε αγκάλιασα, η συγνώμη που, που, που…Δεν ξέρω πόσους λόγους μπορώ να αραδιάσω..
-..Ήταν παλιά…
-Ήταν παλιά αλλά έγιναν…
-Πέρασαν όμως…
-Έγιναν και έμειναν…
-Έμειναν για να τα θυμόμαστε και να γελάμε…
-Έμειναν για να είμαστε τώρα εδώ μαζί.
-Μαζί, αλλά όχι μαζί-μαζί.
–Δεν είμαστε μαζί τώρα;
-Είμαστε «μαζί», αλλά όχι μαζί – μαζί.
-Είμαστε εδώ, εγώ και εσύ, άρα είμαστε μαζί.
-Μαζί, αλλά όχι όπως παλιά…
-Όπως παλιά…
-Το παλιό είναι παλιό. Αλλάζει.
-Και αν δεν έχει αλλάξει;
-Αλλάζουμε εμείς και αλλάζει και αυτό!
-Εγώ είμαι εδώ μαζί σου και αυτό δεν αλλάζει.
-Ήρθε η ώρα να φύγουμε.
-Δε θα πας πουθενά τώρα είμαστε μαζί!
– Λέω να φύγουμε, είναι αργά.
-Αργά που βρεθήκαμε ξανά;
-Αργά για να πάμε για ύπνο.
-Και αν δε θέλω να φύγω; Θα φύγεις μόνη σου; Δεν θα φύγουμε μαζί;
-Μπορούμε να φύγουμε μαζί μέχρι τη στάση, του είπα.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε αμίλητοι. Αυτός με κοίταζε επίμονα και εγώ κοίταζα κάθε γραμμή και κάθε στίγμα στα πλακάκια του πεζοδρομίου. Φτάσαμε στη στάση, με κοίταξε είπαμε καληνύχτα, μ’ αγκάλιασε και έφυγε. Ήταν πια μεσάνυχτα και περίμενα το τελευταίο λεωφορείο. Χτύπησε το κινητό μου, είχα μήνυμα:
«Πες μου τώρα πώς να κοιμηθώ, που μυρίζω μόνο εσύ».
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Ελπινίκη Νίνου!:)
4 comments to “Πες μου τώρα πώς να κοιμηθώ, που μυρίζω μόνο εσύ”
You can leave a reply or Trackback this post.
Χρήστος Σούλτος - 08/05/2018 at 1:01 ΜΜ
έχοντας ζήσει τέτοιες στιγμές που κόβουν κάποιες φορές την ανάσα και σε κάνουν όντως να κοιτάς κάθε γραμμή και κάθε στίγμα στα πλακάκια του πεζοδρομίου μπορώ να σου πω ότι ένιωσα έναν ηλεκτρισμό από αυτή την ιστορία που με συγκίνησε. Σίγουρα θα μπορούσε να γίνει και τραγούδι ! χίλια μπράβο Μαράκι μου, θα τις διαβάσω όλες
Maria - 08/05/2018 at 8:23 ΜΜ
Τι όμορφα λόγια!Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!!Μακάρι οι ιστορίες μου να γίνουν έμπνευση για τραγούδια!Με μεγάλη μου τιμή και χαρά να το ακούσω!!Ευχαριστώ πολύ-πολύ Σουλτάκο μου!:)
Keit - 14/02/2019 at 10:28 ΜΜ
“Μαζί”….Μια απο τις ομορφότερες λέξεις…
Πόσο όμορφα γράφεις !!!
Maria - 16/02/2019 at 9:20 ΠΜ
Για να μείνουν όλες οι στιγμες του ” μαζι” Ζωντανες! Ευχαριστώ πολύ!:)