Απόγευμα Κυριακής στη Σταδίου.
Είναι από αυτές τις μέρες που όλα σου φαίνονται μαύρα. Υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Είχε συννεφιά, αν και τέλος του Απρίλη και η διάθεση σου συννεφιάζει πιο εύκολα. Καμία ακτίνα ηλίου δεν περνάει ούτε τα σύννεφα, ούτε τη σκέψη σου. Είναι αυτές οι στιγμές που οι άσχημες σκέψεις πετάγονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν προλαβαίνεις καν να τις μαζέψεις. Λες και πρέπει να σκεφτείς το χειρότερο ψυχαναγκαστικά.
Στάθηκα στο φανάρι να περάσω απέναντι στην Σταδίου.
-Δεν προλαβαίνω να περάσω σε αυτό το φανάρι, είναι γρήγορο! Τώρα που γέρασα περπατάω τόσο αργά, ακόμα και το φανάρι μου φαίνεται μακριά. Ακούω να λέει μια κυρία δίπλα μου.
– Θα μπορούσαν να του δώσουν λίγο χρόνο, της λέω εγώ χαμογελώντας.
-Ο χρόνος δεν αλλάζει κορίτσι μου, εμείς ζούμε το χρόνο όπως θέλουμε, να ζεις χαρούμενα, μόνο χαρούμενα.
Εγώ έχασα το φανάρι και περίμενα το επόμενο, η κυρία πέρασε απέναντι και απομακρύνθηκε. Κοίταξα τον ουρανό, σα να άρχιζαν να αραιώνουν τα σύννεφα και ο ήλιος σα να κρυφοφαίνεται.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα