Τρίτη μεσημέρι στην ΑΣΟΕΕ.
Είναι μια συνηθισμένη ηλιόλουστη μέρα. Είμαι στο προαύλιο της και έχει την ιδανική θερμοκρασία για να αράξεις στα παγκάκια και να μιλάς με τις ώρες με το παρεάκι που δημιουργήθηκε από τύχη στο εστιατόριο πριν μια ώρα. Έχει πλάκα να δανειστείς ένα μαχαίρι γιατί ξέχασες να πάρεις και να γνωρίζεις τη διπλανή παρέα και σε μια ώρα να μιλάτε στο προαύλιο. Έτσι δεν ξεκινούν οι καλύτερες φιλίες; Τυχαία και ωραία!
Ο ήχος τους κινητού διακόπτει για λίγο αυτή τη μαγική ατμόσφαιρα. Νομίζω τίποτα δεν θέλω να μου διασπάσει το λιώσιμο μου κάτω από τον ήλιο, Παρ’ όλα αυτά το σηκώνω.
-Έλα! Που είσαι, σε πήρα τηλέφωνο και το πρωί.
-Στο πανεπιστήμιο είμαι, το πρωί ετοιμαζόμουν….
-..και με ξέχασες… δε μιλάς ε;
-Εεεε
-Ε! Να σε πιάσω…!
-Εεε
-Ήθελα να δω αν είσαι καλά!
-Όλα καλά…
-Ήθελα, επίσης να σου πω ότι είδα το δελτίο καιρού. Είπαν ότι αύριο θα βρέξει στην Αθήνα. Ξέρω ότι δε δένεις τα κορδόνια σου, σε παρακαλώ να δέσεις τα κορδόνια σου για να μην πέσεις!
Κοιτάω τον ουρανό, τον ήλιο και τα παπούτσια μου.
-Ότι πεις μαμά μου!
Δεν υπήρχε άλλη απάντηση στον συλλογισμό της.
-Μπράβο, παιδί μου!
Το πρώτο δευτερόλεπτο που έκλεισα το τηλέφωνο δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που άκουσα, μετά συνειδητοποίησα. Κοίταξα τα λυμένα κορδόνια μου και τα έδεσα. Αφού τα έδεσα, έβαλα τα γέλια και κανείς δεν καταλάβαινε γιατί γελάω τόσο πολύ.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Χρήστο Βισβάρδη!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι