Σάββατο βράδυ, Πετρούπολη.

Καλοκαιρινό πάρτι του φίλου Αχιλλέα στην Πετρούπολη. Πραγματικά δεν είχα κανένα κουράγιο να πάω μέχρι εκεί αλλά είναι καλός φίλος και δε γινόταν να μην πάω. Ήθελε πολύ μεγάλη δύναμη να σηκωθώ από τον καναπέ με το air-condition, να ετοιμαστώ και να πάω μέχρι την Πετρούπολη από Κηφισιά. Ετοιμάστηκα σε ένα τέταρτο, ευτυχώς που είχα βρει τι παπούτσια θα βάλω. Το ντύσιμο ξεκινάει πάντα από τα παπούτσια. Είχε ζέστη αν και ήταν 10 το βράδυ. Πήρα το αμάξι και έφτασα επιτέλους στην Πετρούπολη.

Το πάρτι ήταν στη ταράτσα! Είχε υπέροχη θέα, τέλεια μουσική και πάρα πολύ κόσμο. Άλλαξε η διάθεση μου στο λεπτό, η κουρασμένη και βαριεστημένη κοπελίτσα είχε γίνει μια ομιλητικότατη και απόλυτα κοινωνική κοπέλα που είχε γίνει ένα με το πάρτι. Πάνω στο χορό γνωριστήκαμε και μιλούσαμε μέχρι που ξημέρωσε .

-Τι κινητό έχεις;

-Γιατί;

-Μπορώ να το δω;

Του δίνω το κινητό μου και γράφει το αριθμό του.

-Θα σε πάρω! μου λέει

Πέρασε μια βδομάδα και δεν φάνηκε. Παρασκευή βράδυ με πήρε τηλέφωνο και κανονίσαμε να βγούμε. Ήταν πολύ όμορφο εκείνο το σαββατόβραδο. Το επόμενο πρωί ένιωθα τόσο ευτυχισμένη! Η καρδιά μου να πετάριζε σαν σχολιαρόπαιδο που βγήκε πρώτη φορά ραντεβού. Βγήκαμε αρκετές φορές και η κάθε βραδιά ήταν καλύτερη από την άλλη,  αλλά μετά η κάθε δικαιολογία μου φαινόταν εξωγήινη και ήταν απλά για να μην βρεθούμε. Έτσι σταματήσαμε να μιλάμε.

Πέρασαν 6 μήνες.

«Συγνώμη που χάθηκα, δε φταις εσύ αλλά οι καταστάσεις που προέκυψαν. Ελπίζω να είσαι καλά. Καλό βράδυ. Φάνης»

«Μου αρέσουν πολύ τα πυροτεχνήματα, να τα βλέπω, όχι να τα ζω.Να είσαι καλά. Καλό βράδυ.»

Μαρία Τσατσάκη

#atakaistoria #tsatsakimaria

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου ένα σχόλιο;

Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;

  • Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή

  • Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε

  • Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017.  Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους

  • Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο  βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι