Πέμπτη απόγευμα στο Άλιμο.
Στη δουλειά τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να είμαι σε αυτή την εταιρεία και για ποιο λόγο μπαίνω στη διαδικασία να αγχώνομαι εφόσον κανείς άλλος δε νοιάζεται . Τα πλάνα της εταιρείας και οι στρατηγικές αποφάσεις είναι σαν παγωτό σε χαλασμένο ψυγείο. Λιώνουν και μετά ξανά-παγώνουν, αλλά δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι σε ταινία του Matrix που υπάρχει παραπάνω από ένα σύμπαν, πολλά παράλληλα. Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιο είσαι και πως θα γίνεταιη μετάβαση απο το ένα σύμπαν στο άλλο. Αυτό βιώνω. Αστροναύτης σε ένα άγνωστο σύμπαν χωρίς στολή προστασίας. Το τελευταίο περιστατικό έγινε μόλις χτες. Εγώ πήγα το πρωί με καλή διάθεση και πάνω απ’ όλα να μείνω ψύχραιμος στο παράλογο.
-Καλημέρα Πάνο!
-Καλημέρα Μιχάλη!
-Ρε τι έγινε χτες και έφυγε το αφεντικό νευριασμένο, το ξέρεις ότι από τα νεύρα έσπασε τη πόρτα;
-Αλήθεια; Χτες έφυγα πιο νωρίς γιατί είχα ένα ραντεβού με ένα προμηθευτή και δεν είδα το σκηνικό!
-Έγινε χαμός σου λέω, αλλά δεν ξέρω τον λόγο!
-Πάνο, εδώ μέσα όλα γίνονται χωρίς να υπάρχει λόγος!
-Έχεις δίκιο!
Ξαφνικά ακούγονται φωνές από γραφείο του αφεντικού και ξαφνικά βγαίνει ο Λάμπρος από το λογιστήριο, χτυπάει την πόρτα ακολουθεί το αφεντικό κόκκινος από τα νεύρα και φωνάζει:
«Μην καθυστερείτε άλλο, αναλάβετε τώρα!»
Εμείς καθόμαστε στα γραφεία μας σα να μη συμβαίνει τίποτα.
«Μη κάνετε σα να μην ακούτε, Μην καθυστερείτε άλλο, αναλάβετε τώρα όλες τις διαδικασίες του λογιστηρίου!»
Μπήκε στο γραφείου του. Δεν μας είπε λέξη.
Η επόμενη μέρα ήταν περίεργη. Το αφεντικό δεν ήρθε στο γραφείο και η Μάρθα από τη reception μας είπε ότι από εδώ και πέρα θα αναλάβουμε εμείς και το λογιστήριο.
Απορώ γιατί ακόμα δουλεύω σε αυτή την εταιρεία. Συνήθεια;
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Νίκος Σταματελάτος:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα