Μερικές φορές τα προβλήματα…

Πέμπτη απόγευμα στο Ψυχικό

Ξεκινάει η μέρα.

Εύχομαι, ελπίζω και θέλω να τελειώσω νωρίς από τη δουλειά και να φύγω ήρεμη. Είναι Πέμπτη και δεν κατάλαβα πως πέρασε σχεδόν όλη αυτή η εβδομάδα. Όλες τις μέρες φεύγω πολύ αργά από τη δουλειά. Ξυπνάω κάθε μέρα με τις εκκρεμότητες να τριγυρνούν σα ζιζάνια στο κεφάλι μου. Πολλές φορές είναι σα να τις βλέπω μπροστά μου. Θεέ μου, τι μου συμβαίνει; Κάθε πρωί ακριβώς ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι παθαίνω το ίδιο πράγμα, ζουζουνίζουν το κεφάλι μου οι εκκρεμότητες. Όταν είναι καθαρό το μυαλό σου έρχονται όλες οι αναλαμπές μαζί, αυτές που θέλεις και αυτές που δεν πρέπει. Από την άλλη σκέφτομαι ευτυχώς που ξυπνάω μόνο ένα τέταρτο πριν.

Γελάω μόνη μου.

Θα περάσει αυτή η βδομάδα.  Αυτή η εβδομάδα είναι μόνο, μια μέρα έμεινε μόνο.

Μπαίνω στο γραφείο με τρελό άγχος να ανοίξω υπολογιστή και να δω αν έχω χάσει κάποιο e-mail από τις 8 το βράδυ που έφυγα χτες.

Κανένα  e-mail.Αναστενάζω με ένα Ουφ! Ευτυχώς!

-Καλημέρα! μπαίνει μέσα ο Κυριάκος
-Καλημέρα… του λέω
-Τρελή όρεξη  βλέπω πάλι σήμερα! μου λέει
-Κυριάκο θέλω να φύγει αυτή η εβδομάδα γιατί είμαι οριακά με τόση πίεση! Αυτό το project είναι ότι πιο δύσκολο έχω τρέξει! Άντε να παραδώσουμε να ηρεμήσω λίγο!
-Λένα κάθε φορά τα ίδια! Γιατί σκας;
-Για να περάσει η πρόταση θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένη, για να είναι ολοκληρωμένη θα πρέπει να έχει όλα τα απαραίτητα πλάνα, για να έχει όλα τα απαραίτητα πλάνα θα πρέπει να σκεφτώ όλα αυτά τα πλάνα, να τα καταγράψω, να διαλέξω τα καλύτερα και να τα ενσωματώσω στη πρόταση. Για να γίνει όλο αυτό θέλει χρόνο και ο χρόνος έχει deadline και αυτό είναι μέχρι την Τετάρτη . Ανέφικτο!
-Θα περάσει Λένα! Μη σκας!
-Όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέει!
-Μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο!

Ο Κυριάκος αρχίζει να τραγουδάει και να χορεύει γύρω από το γραφείο μου.

Γέλασα λίγο και ηρέμησα λίγο.

-Κυριάκο μπαίνω σε ένα meeting, έχω παραγγείλει απ’ έξω, σε παρακαλώ παρέλαβε το για να φάω κάτι σήμερα. Είναι μακριά το μέχρι τις 8 που θα φύγω πάλι σήμερα…
-Έγινε!

Βγαίνω από το meeting αφηνιασμένη και απελπισμένη.

-Συννεφιασμένη Κυριακή… Αρχίζει να τραγουδάει ο Κυριάκος

Κοιτάω τον Κυριάκο με ένα απειλητικό βλέμμα και σταματάει, πριν καν αρχίσει τον επόμενο στίχο.

-Τι έγινε ρε Λένα;
-Ο δικός μας μου είπε να του παραδώσω σήμερα το υπόλοιπο της πρότασης γιατί πρέπει να την δει ο διευθυντής! Αυτό δε γίνεται το καταλαβαίνεις και εσύ έτσι δεν είναι; … η πρόταση έτσι δε θα περάσει…
-Λένα κάνε ότι μπορείς! Δεν είσαι υπεράνθρωπος! Έλεος!

Πέρασαν 2 ώρες και δεν κατάλαβα πότε πήγε πάλι 8.

-Λένα, σε τι φάση είσαι;
-Έχω πολύ δρόμο ακόμη…
-Έρχεται ο δικός σου… Πάω στο γραφείο μου! μου λέει ο Κυριάκος και φεύγει.

Με πλησιάζει ο δικός μου. Δεν μπορώ να ξεστομίσω καν τι θα ήθελα να του σύρω μετά από αυτό το χουνέρι που μου έκανε. Λες και δε ξέρει τόσο καιρό με τι άνθρωπο δουλεύει. Έλεος!

-Λένα, έτυχε κάτι στο διευθυντή και δε θα δει την πρόταση τελικά, επίσης πήραμε παράταση για την μεθεπόμενη βδομάδα. Καλό βράδυ.

Φεύγει. Κοντοστέκεται. Επιστρέφει στο γραφείο μου.

-Συγγνώμη για τη πίεση.

Δεν πρόλαβα να πω ούτε καλό βράδυ. Καμία λέξη δεν έβγαινε. Άκουσα καλά ή με γελούν τα αυτιά μου; Απορούσα από μέσα μου και νομίζω το βλέμμα μου μιλούσε από μόνο του.

-Ναι σου είπε συγγνώμη και καλό βράδυ. Μου είπε ο Κυριάκος σαν να άκουγε τη σκέψη μου.

Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα του  να πιστέψω αυτό που άκουσα.

-Μερικές φορές τα προβλήματα λύνονται από μόνα τους! Πάμε να φύγουμε πήγε πάλι 8.

Φύγαμε.

Το επόμενο πρωί ήταν η πρώτη φορά που δεν ξύπνησα ένα τέταρτο πριν με τις εκκρεμότητες στο κεφάλι μου.

Μαρία Τσατσάκη

#atakaistoria #tsatsakimaria