Δευτέρα 8 παρά το πρωί στην Πανόρμου.
Ξύπνησα το πρωί και δεν ήσουν δίπλα μου. Δεν κατάλαβα πότε έφυγες και ήθελα πολύ να σε χαιρετήσω. Δεν ξέρω πότε θα σε δω ξανά. Είναι μακριά η άλλη άκρη του κόσμου, όσο και αν τα αεροπλάνα ενώνουν τον κόσμο σε λίγες ώρες.
Εκεί που λίγο ξυπνάω, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι είναι ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ανοίγω τα μάτια μου και σκέφτομαι το χτες.
Ήρθες Αθήνα μετά από τόσα χρόνια. Αν και μιλάμε, η μορφή σου είχε θολώσει. Όταν σε είδα μπροστά μου να με κοιτάς μετά από τόσα χρόνια, ήταν λες και έβλεπα έναν άγνωστο, αλλά όταν τον συναντάς δε λες μόνο ένα γεια απλώς τον αγκαλιάζεις.
Πώς πέρασε το βράδυ χτες δεν κατάλαβα, κανένα δευτερόλεπτο σιωπής. Πόσα πράγματα θυμηθήκαμε, πόσα πράγματα ζωντανέψαμε, πόσα πράγματα νιώσαμε ξανά. Ζωντανοί ξανά στη δική μας ιστορία. Ιστορία του τότε που έγινε τώρα και τη ζήσαμε ξανά.
Πήρα απόφαση να σηκωθώ, αν και ποτέ δε σηκώνομαι πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Άνοιξα τα παράθυρα όπως κάθε πρωί και πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ένα σημείωμά σου:
Σκέψεις και λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ
Φοβήθηκαν και έμειναν εκεί
Λίγο πριν τα χείλη μου φιλήσεις και η καρδιά σου χτυπήσει
Λίγο πριν η αγκαλιά σου με αγγίξει και το κορμί μου να τρέμει στα χέρια σου
Λίγο πριν ανοίξεις τα μάτια σου από τη νύχτα που δεν πέρασε ποτέ
Λίγο πριν με φιλήσεις
Λίγο πριν φοβηθείς
Λίγο πριν φοβηθώ, έφυγα.
Το διάβασα και απλά τα μάτια μου πλημμύρισαν:
-Μακάρι να ήσουν εδώ.
Το είπα φωναχτά λες και κάποιος θα το άκουγε και θα σε έφερνε ξανά εδώ κοντά μου. Το ξυπνητήρι χτύπησε και εγώ μαζί του. Έπρεπε να ετοιμαστώ η μέρα ξεκινάει, πάω στη δουλειά.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι