Μα! Τσιπούρα…

Ο Χριστόφορος λατρεύει το ψάρι όσο κι εγώ. Δύο φορές την εβδομάδα «ψαριάζουμε», έτσι λέμε μεταξύ μας το να ψήνουμε ψάρι.

Έφτασε κιόλας η Πέμπτη και δεν έχουμε φάει ψάρι ακόμα. Σήμερα πρέπει! Μετά από το πρωινό μου τρέξιμο, περνάω από την ψαρού. Μη σε ξενίζει η λέξη, είναι τιμής ένεκεν της παιδικής μου ηλικίας. Όταν ήμουν μικρή, τον ιχθυοπώλη της γειτονιάς τον έλεγα ψαρό, τον φούρναρη ψωμι- άρη και τον βιβλιοπώλη μπλοκ- οτίρη (από εκεί που αγόραζα τα μπλοκ μου), γι’ αυτό και το μπλοκ- οτίρη. Μη ρωτάς γιατί, αλλά το παιδικό μυαλό μου έκανε αυτούς τους συνδυασμούς. Η μαμά μου με άφηνε να εκφράζομαι ελεύθερα – όχι πάντα, μου έκανε επισημάνσεις, καμιά φορά, ειδικά όταν ήμασταν μπροστά σε κόσμο:

-Η Πηνελόπη εννοεί τον κύριο Θωμά, τον ιχθυοπώλη.

Πάντα με δικαιολογούσε η μαμά μου.

Το ψαρού είναι το θηλυκό του ψαρός και η ιχθυοπώλης της γειτονιάς μας είναι γυναίκα. Νομίζω μου αρέσει πιο πολύ το ψαρού!

Ήταν 8:30 το πρωί και είχε πολύ κόσμο για τα δεδομένα της ώρας. Σκόρπιες παραγγελίες ακούγονταν από τα δεξιά και τα αριστερά.“Δυο τσιπούρες, ένα λαβράκι και μια σκορπίνα” και να ακούς και τις συνταγές. Μια κυρία ήταν πολύ περιποιημένη, με μαλλί κομμωτηρίου – αναρωτιέμαι πότε πρόλαβε να το φτιάξει, με σετ φούστα σακάκι μπλε και ένα ροζ μπλουζάκι με ασορτί καρφίτσα. Εγώ πάντως πάω στην ψαρού με αθλητική ενδυμασία.

-Θέλω μια σκορπίνα να φτιάξω ψαρόσουπα, γιατί σήμερα έρχεται ο γιός μου και είναι το αγαπημένο του φαγητό.

-Καλώς να σας έρθει κα. Λένια!

-Έχω να τον δω ένα χρόνο…

-Ναι θυμάμαι, μου είχατε πει ότι έχει πάει στην Αμερική για διδακτορικό.

-Ναι, το πουλάκι μου!

-Καλώς να σας έρθει κα. Λένια!

Προσωπικές σχέσεις και ιστορίες ανθρώπων. Δεν τους ξέρεις, όμως για μια στιγμή γίνεσαι κι εσύ μάρτυρας στη δική τους ζωή. Εγώ δύο τσιπούρες ήθελα να πάρω και να φύγω. Παρ’ όλα αυτά, έγινα κομμάτι μιας στιγμής με τα νέα της κα. Λένιας, τον προβληματισμό της κα. Μηλιάς για το τι θα μαγειρέψει σήμερα, ενώ στη σειρά περίμενε και ο κ. Περικλής, που προσπαθούσε να μιλήσει με τη γυναίκα του επειδή δε θυμόταν τι ψάρι του είπε να πάρει. Παρά το γεγονός ότι βιαζόμουν, κάθισα και παρατηρούσα τη στιγμή του καθενός με την ψαρού χαμογελώντας γλυκά με όσα άκουγα. Πήρα τις δύο τσιπούρες, πήγα σπίτι, τα πέταξα κυριολεκτικά στο ψυγείο κι έφυγα σαν τρελή για τη δουλειά. Είχα ήδη αργήσει. Μια τρέλα αυτή η μέρα, αλλά πλησιάζει το βραδάκι. Ανυπομονώ να δω τον Χριστόφορο και να φάμε παρέα τα ψάρια μας. Γύρισε πιο νωρίς σήμερα και θα τα ψήσει αυτός. Έχει ένα ειδικό τρόπο με τον οποίο τα φτιάχνει μέσα στην λαδόκολλα. Είναι πραγματικά μοναδικός ο τρόπος που τα ψήνει και είναι κάθε φορά πεντανόστιμα.

Μπαίνω στο αμάξι και του στέλνω μήνυμα:

Πηνελόπη

Αγάπη μου, έρχομαι!!

Φεύγω από δουλειά και

μου βγάζει ότι σε κανένα

40λεπτο θα είμαι σπίτι!

Χριστόφορος

Έγινε! Σε 40 λεπτά θα τρώμε!

Πάντα ανεβαίνω με τις σκάλες. Έφτανα στον πρώτο όροφο και μου είχε ήδη σπάσει την μύτη το ψάρι. Πεινάω σα λύκος! Ακολουθώ συγκεκριμένη τελετουργία κάθε φορά που μπαίνω σπίτι. Ανοίγω την πόρτα, φιλί και αγκαλιά στον Χριστόφορο όπως πάντα, βγάζω παπούτσια, πλένω χέρια και αλλάζω ρούχα. Τα τσιπουράκια μας είναι ήδη έτοιμα, μοσχομυριστά, κλειστά στην λαδόκολλα μέσα στα πιάτα μας με τη σαλάτα και τις πατάτες μας. Έτοιμα προς βρώση!

-Μυρίζουν τέλεια! λέω στον Χριστόφορο.

-Ναι, ναι! Τα πήρες φρέσκα!

-Το ύφος σου είναι λίγο ύποπτο και δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, του λέω

-Όχι, όχι… όλα καλά, μου λέει ο Χριστόφορος!

Έχει ένα περίεργο, πονηρό, γλυκό ύφος που κρυφογελάει, αλλά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω. Ανοίγω την λαδόκολλα.

-Μα αυτό δεν είναι τσιπούρα…

-Ξέρεις τι είναι; Μου λέει ο Χριστόφορος

-Δεν έχω ιδέα…

-Είναι πέστροφα και είναι ψάρι του γλυκού νερού. Α! Αν την πάρεις ξανά να ξέρεις ότι θέλει μόνο 15 λεπτά ψήσιμο.

-Μα! Τσιπούρα πήρα!

-Η τσίπουρα που έγινε πέστροφα! Μου λέει ο Χριστόφορος και γελάει.

-Μα…

-Μα Μα Μαμάκια! Έχεις δοκιμάσει ξανά πέστροφα;

-Όχι!

-Να η ευκαιρία!

Αρχίσαμε να γελάμε σα χαζά και να ξεκοκαλίζουμε την πέστροφα. Νόστιμη ήταν τελικά και η πέστροφα.

Ατάκα από την Γιώτα!

#atakaistoria #tsatsakimaria