Φέτος στόλισαν πολύ νωρίς. Πρώτη Δεκέμβρη και ήταν Σάββατο, η καλύτερη ευκαιρία για να στολίσουν. Η Νεφέλη πάντα λάτρευε τα Χριστούγεννα. Παρέα με τη ζεστή σοκολάτα της μαμάς και τα μελομακάρονα που λατρεύει, έκατσε στην άκρη του καναπέ και χάζευε τα φωτάκια που αναβόσβηναν στο δικό τους ρυθμό μέσα στη σιωπή. Κοιτούσε ώρα πολλή το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ώσπου στο κέντρο μιας μεγάλης γυαλιστερής μπάλας, είδε να καθρεφτίζεται ένα βλέμμα που είχε ξαναδεί. Πλησίασε στην μπάλα για να δει πιο καθαρά αυτά τα μάτια που ήξερε καλά.
-Αχ! Γιαγιά μου! Ήξερα ότι θα έρθεις! Ήμουν σίγουρη!
-Κοριτσάκι μου! Θέλαμε να σου κάνουμε έκπληξη με τον παππού σου!
-Θα περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα γιαγιά μου;
-Ναι αγάπη μου! Μαζί!
-Θα μου πεις και το Χριστουγεννιάτικο παραμύθι με την Ερατώ;
-Γίνεται Χριστούγεννα χωρίς το παραμύθι με την Ερατώ!
– Όχι βέβαια!
Είπαν με μια φωνή η γιαγιά και η Νεφέλη μαζί. Το παραμύθι άρχισε και η Νεφέλη κουλουριασμένη στην αγκαλιά της γιαγιάς αποκοιμήθηκε.
Κάθε χρόνο δε λείπει τίποτα από την μαγεία των Χριστουγέννων, το χριστουγεννιάτικο δέντρο που είναι όμορφα στολισμένο, η σοκολάτα της μαμάς που μυρίζει κανέλα και γαρίφαλο σε όλο το σπίτι, τα μελομακάρονα που η γλύκα τους λιώνει στο στόμα, της λείπει όμως η γιαγιά, η αγκαλιά της και το παραμύθι της Ερατώς.
Ένα χαμόγελο για όσους δεν είναι κοντά μας.
:)
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria