Κάθε σπίτι έχει…

Τρίτη μεσημέρι στο Θησείο.

Τα ελληνικά νησιά ήταν πάντα η αδυναμία μου. Ήταν ο προορισμός μου για να νιώθω ελεύθερος. Να γεμίσω τα πνευμόνια με όσο θαλασσινό αέρα μπορούσα να αναπνεύσω για να αναπνέω κάθε μέρα. Να γεμίσουν τα μάτια με όσο μπλε μπορούν για να ζήσω με αυτή την ανάμνηση όλο το χειμώνα. Απογευματινά ηλιοβασιλέματα που χρωματίζουν την ψυχή μου με τόση αγάπη και πάθος για τη ζωή που λες και ποτέ δεν έχω νιώσει στεναχωρημένος.

Κάθε Πάσχα σχεδιάζω το καλοκαίρι μου για να πάω σε διαφορετικό νησί και να ζήσω ένα νέο μέρος. Έφτασε Πάσχα. Αρχίζω σιγά- σιγά  να ψάχνω που θέλω να πάω και τι θα κάνω αυτό το καλοκαίρι. Δεν έχω βρει ακόμα το νησί που για να πάω δεύτερη φορά.  Θα ήθελα πολύ να βρω το νησί που θα πω ” εδώ θα εμένα για το υπόλοιπο της ζωής μου”. Μπορεί να ακούγεται δεσμευτική αυτή η φράση αλλά η δική μου αναζήτηση εκεί με οδηγεί.

Χτυπάει το τηλέφωνο και διακόπτει για λίγο τις σκέψεις μου:
-Ναι παρακαλώ;
-Ο Γιάννης;
-Ναι, εγώ είμαι!
-Σας τηλεφωνώ από την ομάδα παραγωγής για μια ταινία που θα κάνουμε τα γυρίσματα αρχές Μαΐου. Θα ήταν εφικτό να τα πούμε εντός της εβδομάδας;
-Ναι!
-Θα ήταν εύκολο να περάσετε από τα γραφεία τη Τρίτη στις 12;
-Ευχαρίστως!
-Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, θα τα πούμε από κοντά την Τρίτη!
-Να σας κάνω μια ερώτηση;
-Ναι παρακαλώ πείτε μου!
-Που θα γίνουν τα γυρίσματα;
-Στη Νίσυρο!
-Σας ευχαριστώ πολύ!

Το μόνο που ήξερα ήταν ότι η Νίσυρος ήταν δίπλα από την Κω.  Μπήκα κατευθείαν να δω πως είναι αυτό το μέρος και να δω τελικά πόσο μακριά είναι. Μακριά είναι τελικά. Είδα κάποιες φωτογραφίες αλλά δε με ενθουσίασαν.

Έφτασε κιόλας Μάης και θα έφευγα την Τρίτη το ξημέρωμα για να πάω στη Νίσυρο. Η προετοιμασία για το ρόλο είχε σωματική και πνευματική αποτοξίνωση και εγώ ήμουν αρκετά εξαντλημένος από το ταξίδι. Είχα ξυπνήσει από τις 3 γιατί 5 το πρωί πετούσα για Κω, και ήθελα μετά μια  ακόμα ώρα με το καραβάκι για Νίσυρο. Με πήρε ο ύπνος στο αεροπλάνο για Κω. Έφτασα στην Κω και ο ήλιος σιγά- σιγά ξεπροβάλλει δειλά χρωματίζοντας τον ουρανό με όλα  τα μωβ και ροζιά χρώματα σαν εικόνα ζωγραφιάς. Τα μάτια μου στάθηκαν στην ανατολή που αντικατοπτριζόταν στη θάλασσα και εγώ βούτηξα μέσα σε αυτή τη μαγεία κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτή η πρωινή βουτιά ήταν για να ξυπνήσω. Είχε πάει κιόλας 10 και σε λίγο θα έφευγε το καραβάκι για Νίσυρο.

Μία ώρα στο πάνω μέρος του καραβιού να με φυσάει ο αέρας, να γεμίζουν τα πνευμόνια μου και τα μάτια με αυτό το μπλε το βαθύ που σκίζεται από το άσπρο και γίνεται ξανά μπλε. Τι εικόνες! Τι ομορφιά! Χάθηκα στις σκέψεις μου.

Η πρώτη μου ανάσα ήταν ο πρώτος μου έρωτας με αυτό το νησί. Τα γυρίσματα ήταν στο Εμποριό. Πήγα να βρω τους συντελεστές και όλο κάποια δικαιολογία έβρισκα να χαθώ στα στενά με τα μισογκρεμισμένα σπίτια. Ξεπετάγονταν εικόνες περπατώντας σε κάθε γωνιά του χωριού και ήταν σαν να είχα ζήσει ξανά σε κάθε δρομάκι, σε κάθε σκάλα που σε ανέβαζε πιο ψηλά και να που ξαφνικά έφτασα να βλέπω το ηφαίστειο και τη θάλασσα στο βάθος. Ένιωσα  ότι ήμουν ένα κομμάτι από το αποτυπώματα στο μισογκρεμισμένο χωριό. Κάπου εκεί χαμένος βρήκα την ομάδα παραγωγής και τους ρώτησα που να πάω για φαγητό. Μου είπαν να πάω στον Τηλέμαχο. Πήγα, έφαγα και πάνω στη κουβέντα μας του λέω αυθόρμητα:

-Πουλιέται κάποιο σπίτι εδώ;
-Όχι…

Δεν ήθελα να ακούσω όχι.

-… Αλλά για εσένα κάτι θα γίνει και να ξέρεις το χρωστάς στο χαμόγελο σου!

Χαμόγελα με τόση χαρά και αμέσως πήγαμε να δούμε το σπίτι. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο ώρες που ήμουν στο νησί και σχεδόν είχα σπίτι.  Είδα το σπίτι και ένιωσα ότι μου ανήκει. Αυτό ήταν το σπίτι μου, το δικό μου σπίτι.

-Δικό σου το σπίτι! Να ξέρεις το κάθε σπίτι έχει τον ιδιοκτήτη του και αυτό έχει εσένα.

Χάζευα απ’ έξω το σπίτι και έτσι άρχισαν να ξεδιπλώνουν  οι στιγμές μου στο σπίτι που θα ζούσα.

Νίσυρος το νησί μου, πια.

Μαρία Τσατσάκη

#atakaistoria #tsatsakimaria