Καλή χρονιά!

Πρώτη πρωτοχρονιά χωρίς εσένα. Πέθανε το μαζί μας και μαθαίνω να ζω στο μόνη μου πια. Χωρίσαμε και όλα άλλαξαν τόσο μέσα μου όσο και έξω μου. Εννοώ ότι άλλο είναι να σκέφτεσαι για δύο και άλλο μόνο για εσένα. Άλλαξαν οι συνήθειες μου, το περιβάλλον μου, τα χόμπι μου. Άλλαξαν όλα.

Δέκα χρόνια ήταν πολλά. Ήταν πολλά για να δημιουργήσουμε μια κοινή ζωή, που το μαζί τελικά έγινε μόνος σου και μόνη μου. Δέκα χρόνια ήταν πολλά, για να κουκουλώνουμε τα πράγματα που μας έκαναν και τους δύο δυστυχισμένους για να αποφύγουμε αυτή την στιγμή του χωρισμού. Φοβόμασταν και οι δυο. Παραδεχτήκαμε το φόβο μας, τον αποδεχτήκαμε και χωρίσαμε. Αποφασίσαμε να είναι μαχαίρι για το καλό και των δύο. Κοινή συναινέσει. Ξέρω ότι θα υπέφερες όσο και εγώ, όμως ξέραμε και οι δύο ότι μόνο έτσι μπορούσε να γίνει.

Έχουν περάσει οχτώ μήνες και οι γιορτές των Χριστουγέννων πλησιάζουν. Αποφάσισα να μην φύγω τα πρώτα χωριστά μας Χριστούγεννα. Αποφάσισα να ζήσω το μόνη μου σε μια πόλη που ζεις κι εσύ, αλλά χωρίς να είμαστε μαζί. Η καθημερινότητα μου έχει αλλάξει πια και σιγά- σιγά ξεθωριάζουν τα δικά μας. Μα τα Χριστούγεννα ήταν πάντα η γιορτή μας. Ήταν η στιγμή του χρόνου που άρεσε και στους δύο μας. Την ζούσαμε με κάθε υπερβολή, καθώς το απολαμβάναμε και οι δυο. Το σπίτι μας ήταν σε Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, από τον Οκτώβριο κιόλας. Ήταν γεμάτο στολίδια, γιρλάντες, φωτάκια, κεριά και όλων ειδών τα μπιχλιμπίδια, σαν να ήμασταν σε ένα χριστουγεννιάτικο χωριό. Λατρεύαμε να τρώμε μελομακάρονα από το Νοέμβριο. Οι κουραμπιέδες ήταν ένα απαγορευμένο γλυκό για το σπίτι μας. Θυμάμαι που κάθε Σάββατο με βροχή φτιάχναμε glühwein και κουλουράκια κανέλας, για να μυρίσει όλο το σπίτι και λιώναμε αγκαλιά στον καναπέ για μαραθώνιο ταινιών.

Αυτές οι στιγμές δεν ξεκίνησαν ποτέ φέτος. Αποφάσισα στο νέο μου σπίτι να μην στολίσω, έτσι για την αλλαγή. Σε δύο μέρες τελειώνει αυτός ο χρόνος και μαζί τελειώνουν και οι στιγμές που είχα μαζί σου κάθε χρόνο μέχρι πέρυσι.  Την αλλαγή του χρόνου θα την περάσω μαζί με κάποιους φίλους από τηζωγραφική. Κάνουμε παρέα τον τελευταίο καιρό και με έχουν αγκαλιάσει σαν παιδική τους φίλη. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα γίνουν κομμάτι της ζωής σου την ώρα που νομίζεις ότι δεν τους χρειάζεσαι, αλλά τελικά τους χρειάζεσαι όσο τίποτα άλλο. «Οι άνθρωποι είναι η γιατρειά μας», θυμάμαι να λέει η γιαγιά μου και ποτέ το παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσε να καταλάβει το μεγαλείο αυτής της έκφρασης.

Έφτασε 31 Δεκεμβρίου και το βράδυ πλησίαζε για να ετοιμαστώ να πάω στο σπίτι του Πάνου, ο οποίος μας είχε καλέσει για την αλλαγή. Τελικά ήμασταν πάνω από είκοσι άτομα. Αυτά είναι τα καλύτερα, από πέντε γίναμε είκοσι από το πουθενά.

-Να κλείσουμε τα φώτα!

Τα φώτα έκλεισαν.

-10, 9, 8….

Μέσα στο σκοτάδι έκλεισα τα μάτια μου. Ένιωσα σα να είσαι δίπλα μου για μια στιγμή, να με κρατάς αγκαλιά και να μου ψιθυρίζεις στο αυτί «Σ’ αγαπάω μάτια μου, καλή μας χρονιά». Αυτό μου έλεγες πάντα, κάθε χρόνο τέτοια ώρα. Ήταν η πρώτη φορά που το φαντάστηκα και δεν το ένιωσα. Μέσα στο σκοτάδι ψιθύρισα χαμηλόφωνο «Καλή χρονιά αγάπη μου».

-3, 2, 1! Καλή χρονιά!

#atakaistoria # tsatsakimaria