Παρασκευή μεσάνυχτα, Αναφιώτικα.
-Ήξερα ότι θα ήσουν εδώ.
-Πάντα ξέρεις που είμαι και πως είμαι.
-Πάντα.
-Γιατί ήρθες;
-Γιατί ήθελα να σε δω.
-Εμένα με ρώτησες;
-Ήθελες να έρθω.
-Ήθελα.
Σιωπή.
-Πάντα εδώ έρχεσαι.
-Πάντα, και στα όμορφα και στα άσχημα.
-«Από ψηλά, όλα φαίνονται πιο μικρά » , έτσι δε λες;
-Ναι και έτσι είναι.
-Έτσι είναι.
-Εσύ γιατί ήρθες;
-Γιατί ήθελες να έρθω.
-Ήθελα… λαχτάρα να σε δω.
-Και εγώ το ίδιο.
-Και με μια λαχτάρα, ένας κρυφός πόθος γεννιέται.
-Πόθος που θέλει να φανερωθεί και τα μάτια σου θέλει να δει.
-Εδώ είναι τα μάτια μου.
-Χάνομαι μέσα τους. Διασαλεύεται το μέσα μου.
-Και το δικό μου, το ξέρεις.
-Όλα άνω κάτω, μόνο με ένα βλέμμα σου .
-Κοίτα με, είμαι εδώ.
-Εδώ είσαι μα αύριο φεύγεις και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις.
-Θα γυρίσω. Τρεις μήνες και θα γυρίσω.
-Ραντεβού εδώ;
-Εδώ. Πάντα.
Σιωπή. Η ανατολή ήταν λύτρωση εκείνο το πρωινό.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από την Ελεάνα Καταζουλίνη!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]