Σάββατο βράδυ στο Λονδίνο.
Με το Φάνη γνωριζόμαστε από παιδιά.
Κάπου στο γυμνάσιο καταλάβαμε ότι δεν θέλαμε να είμαστε μόνο φίλοι και τα φτιάξαμε. Πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση, γιατί μου θύμιζε πάντα τα εφηβικά μου χρόνια.
Τα χρόνια μου με το Φάνη.
Πέρασε το γυμνάσιο, πέρασε το λύκειο ακόμα μαζί με το Φάνη. Πέρασε το πανεπιστήμιο 4 χρόνια εξ αποστάσεως Αθήνα – Κομοτηνή. Ένα μήνα εγώ, ένα μήνα αυτός και κάπου το βρίσκαμε. Πέρασαν και τα χρόνια του πανεπιστημίου κι έφυγα για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Ο Φάνης έκατσε Αθήνα για δουλειά για ένα χρόνο και μετά διορίστηκε στη Σαντορίνη. Μετά το μεταπτυχιακό μου αποφάσισα να περάσουμε το καλοκαίρι μας μαζί. Πρώτη φορά 3 μήνες χωρίς διακοπή.
Σου φαίνεται τόσο λογικό να θεωρείς το εξ αποστάσεως φυσιολογικό, μέχρι που ζεις το μαζί-μαζί και καταλαβαίνεις το παράλογο του εξ αποστάσεως. Μοναδικές στιγμές σε ένα νησί που γέμιζε με έρωτα την κάθε μας στιγμή. Δεν είναι μόνο το ηλιοβασίλεμα είναι όλα σε αυτό το νησί που σε μαγεύουν και σε κάνουν να ερωτεύεσαι τόσο τη στιγμή που ζεις όσο και τον άνθρωπο που τις μοιράζεσαι.
Οι νύχτες είχαν κάτι άλλο σε αυτό το νησί. Κάθε βράδυ έξω στο μπαλκόνι να ακούμε τη θάλασσα κ να βλέπουμε τ΄ αστέρια. Στην Αθήνα νόμιζα ότι δεν υπήρχαν αστέρια. Δε φαίνονταν ποτέ, εκεί όμως φαίνονταν όλα. Ακόμα και το πιο μικρό αστεράκι. Κεριά, κρασάκι και αστέρια όπως κάθε βράδυ.
-Στην υγεία μας Μαρίνα μου!
-Στην υγεία μας Φάνη μου!
-Κάθε βράδυ εδώ, κάθε βράδυ βλέπω αυτόν τον ουρανό με τόσα αστέρια και ακόμα δεν το πιστεύω πόσα υπάρχουν…
-Δεν είναι σα να σου γελούν κάθε βράδυ;
-Ναι και είναι σαν κάθε βράδυ να γεμίζει ο ουρανός χαμόγελα!
Αρχές Σεπτέμβρη είχα πρόταση από Λονδίνο για δουλειά. Εξ αποστάσεως ξανά. Πήραμε απόφαση να το δοκιμάσουμε. Πληθυντικός, γιατί μια τέτοια απόφαση δεν μπορούσα να την πάρω μόνη μου και να αφήσω το μαζί- μαζί να γίνει μόνο μια ανάμνηση καλοκαιρινή.
Είμαστε στο αεροδρόμιο αγκαλιά και κοντεύω να χάσω την πτήση.
-Πρέπει να φύγεις! Θα χάσεις την πτήση!
-Ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι ε;
-Όσο κι έμενα….
-Εσύ θα έχεις τ’ αστέρια που ξέρουν να γελάνε…κάθε βράδυ…
-Χωρίς εσένα…
Δεν είπα αντίο. Το βλέμμα μου δεν άφησε τα μάτια του Φάνη μέχρι να φτάσω στον έλεγχο.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Κατερίνα Κότικα!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]