Μεσάνυχτα, Πλατεία Κοραή
Καθώς περπατάς μεσάνυχτα στους δρόμους της Αθήνας, ποτέ δε ξέρεις ποιον θα συναντήσεις και τι μπορεί να σου αλλάξει τη στιγμή σου. Εκείνο το βράδυ ήταν ένα από αυτά τα βράδια, σε μια εσοχή στο πεζοδρόμιο, ένας μόνιμος άστεγος σου ζητάει ένα τσιγάρο:
-Έχεις ένα τσιγάρο;
-Ναι, ορίστε!
-Ευχαριστώ.
-Παρακαλώ.
-Φωτιά;
Του ανάβω το τσιγάρο και μου λέει:
-Θέλεις να κάνουμε ένα τσιγάρο μαζί;
-Ας κάνουμε…
-Να κάτσε εδώ στο πεζουλάκι αν θέλεις.
-Ευχαριστώ.
Κάνει τη πρώτη τσούρα και μου λέει:
-Αυτό είναι ευτυχία!
-..και αυτό είναι ευτυχία, του λέω
-…είναι στιγμές που η ευτυχία δεν έχει αξία όταν δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς.
Σιωπή.
Τελειώσαμε το τσιγάρο και είπαμε καληνύχτα.
Έφυγα.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι