Είναι άλλο να παρασυρθείς κι άλλο…

Κυριακή βράδυ στο Θησείο.

-Σε κοιτάζω πολλή ώρα…

-Και εγώ…

-Θα ήθελα να σε γνωρίσω…

-Και εγώ…

-Λεωνίδας!

-Δανάη, Χάρηκα!

-Κι εγώ!

-Κι εγώ τι;

-Κι εγώ χάρηκα!

Η Δανάη χαμογέλασε και τον κοίταξε στα μάτια.

-Κάτι κατάφερα για σήμερα το βράδυ!

-Τι εννοείς;

-Κατάφερα να σε κάνω να χαμογελάσεις!

Η Δανάη χαμογελάει ξανά.

-Διπλή νίκη! Δύο χαμόγελα μέσα ένα λεπτό!

-Λιγότερο νομίζω!

-Με τι ασχολείσαι Δανάη;

-Δουλεύω σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο!

-Αλήθεια; τι σύμπτωση!

-Γιατί;

-Γιατί εγώ κάθε χρόνο κάνω 2 ταξίδια στο εξωτερικό και έχω κάνει ήδη το πρώτο και ψάχνω για το δεύτερο!

-Εγώ είμαι ο άνθρωπος σου!

Ο Λεωνίδας χαμογελάει και ρίχνει το βλέμμα του στο πάτωμα. Η Δανάη χαμόγελα και τον κοιτάζει μέχρι να επανέλθει το βλέμμα του Λεωνίδα στα μάτια της.

-Λεωνίδα, ακούω! Μακρινό ή εδώ στας Ευρώπας;

-Μακρινό για Πρωτοχρονιά!

-Περίεργο!

-Γιατί;

-Γιορτινές μέρες κι εσύ φεύγεις για ταξίδι και μάλιστα μακρινό;

-Πάντα! Χριστούγεννα με τη μαμά μου, την αδερφή μου και τις ανιψιές μου να μου τραβάνε τα μαλλιά, αλλά Πρωτοχρονιά κάπου στο κόσμο!

-Μμμ ενδιαφέρον!

-Προσωπική παράδοση από τότε που κάναμε μαζί με τον πατέρα μου πρωτοχρονιά…

-Δεν ήθελα…

-Έχει περάσει καιρός…. έχει μείνει η παράδοση, κάθε πρωτοχρονιά αλλού!

-Εξωτικό ή κάτι πιο γνώριμο;

-Εξωτικό… Τα πιο γνώριμα ας τα κάνουμε στη σύνταξη!

Ο Λεωνίδας γελάει και η Δανάη τον κοιτάζει στα μάτια.

-Τρίτη νίκη! Τρίτη φορά χαμόγελο!

-Έχεις τον τρόπο σου να με κάνεις να χαμογελάω!

-Αυτό μου αρέσει πολύ!

-Κι έμενα!

Η ώρα περνούσε, καθώς οι συζητήσεις για εξωτικούς προορισμούς συνεχίζονταν και ζωντάνευαν στιγμές από διαφορετικές χώρες, πόλεις, εμπειρίες από ταξίδια που είχαν πάει ή που δεν είχαν πάει και που ο ονειρευόταν να πάνε. Ο Λεωνίδας ζωντάνευε ξανά όλες του τις αναμνήσεις μπροστά στα μάτια της Δανάης , ενώ εκείνη χαμογελούσε όλο και πιο πολύ. Προτάσεις για ταξίδια που η Δανάη δεν είχε κάνει ποτέ, αλλά ήξερε τα πάντα και ο Λεωνίδας συνέχεια ρωτούσε για να μάθει λεπτομέρειες. Τελικά, οι προτάσεις του φάνηκαν αρκετά δελεαστικές για να μπορέσει να αποφασίσει εκείνη τη στιγμή. Ταιλάνδη, γιατί έτσι αποφάσισε.Η Δανάη απολάμβανε πολύ τη στιγμή αυτή με το Λεωνίδα ταξιδεύοντας νοερά.

Ήταν 2 παρέες στο μαγαζί και ο μπάρμαν άρχιζε σιγά-σιγά να σκουπίζει το πάτωμα.

-Δανάη, νομίζω ότι σιγά-σιγά μας διώχνουν…

-Έτσι νομίζω κι εγώ!

-Παρασύρθηκα…!

-Κι εγώ….

-Χαίρομαι που σε παράσυρα στις ταξιδιάρικες στιγμές μου!

-Αφέθηκα…

-Χαίρομαι που το κατάφερα!

-Ήθελα… Και αφέθηκα! –

Σίγουρα αυτό το βράδυ δε φτάνει… Θα πρότεινα…

-Θα πρότεινα κι εγώ το ίδιο!

-Τα μεγάλα πνεύματα…

 -Έτσι είναι αυτά τα όμορφα!

-Εγώ πάω από εδώ.

-Εγώ από την άλλη! Θέλεις να σου κάνω παρέα;

-Είσαι πολύ ευγενικός, αλλά το σπίτι μου είναι στο επόμενο τετράγωνο!

-Μακριά είναι… το επόμενο τετράγωνο θα σε συνοδέψω!

–Σε ευχαριστώ πολύ!

Η διαδρομή κύλησε σε σιωπή. Ήταν πολύ κοντά για να γεμίσουν με λέξεις εκείνες οι στιγμές.

-Φτάσαμε! Σε ευχαριστώ πολύ!

-Εγώ, θα τα πούμε ξανά!

-Καληνύχτα! Θα τα πούμε ξανά!

-Καληνύχτα!

Η Δανάη καθώς προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα γυρίζει και του φωνάζει:

-Λεωνίδα,…είναι άλλο να παρασυρθείς κι άλλο να αφεθείς.

-Και τα δύο τα θέλω!

Ο Λεωνίδας χαμογέλασε και έφυγε, ενώ η Δανάη έκλεισε την πόρτα.

Μαρία Τσατσάκη

#atakaistoria #tsatsakimaria